Μια νύχτα, ψάχνoντας το κουμπί εξόδου από τον κόσμο του facebook (δε το βρήκα), έπεσα πάνω σε μια επιλογή που μετράει τον χρόνο μου στο facebook. Δεν έπαθα και σοκ με αυτό που είδα, αλλά όσο να πεις, σε σχέση με το υπόλοιπο της ζωής μου… Ποιος ξέρει πόσο θα ζήσω άλλωστε; Μπορεί να με μαγκώσει πάλι ο οδηγός του λεωφορείου στην πόρτα, μπορεί μια γλάστρα στο κεφάλι!

Και τότε είπα: ε, όχι κορίτσι μου, φτάνει αυτή η κατάσταση όπου γλιστράει το χέρι σου και πατάς ένα βίντεο και βλέπεις άλλα διακόσια και στέλνεις στους φίλους σου ένα εκατομμύριο και έχεις ξοδέψει έτσι στο νερό κάνα δυωράκι τη μέρα γελώντας υστερικά και σκορπώντας τον τρόμο στους γείτονες! Ναι αλλά γελάω, σκέφτομαι, ναι αλλά χάνεις κάθε μέρα μία δύο ώρες του ελεύθερου σου χρόνου – έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο; αναρωτήθηκα. Στο μεταξύ είναι όλα ίδια, μια συνταγή, ένα life hack, ένα με μία που φτιάχνει φρύδια, μία που μιλάει για το ναρκισσισμό, ένα αστείο για τη δουλειά, ένα άλλο για γάτες. ΟΥΦ!

Πολλά λουκούμια, πολλά τσιγάρα, πολύ χρόνο στα social –και αυτό το τελευταίο με μεγάλο τίμημα– χρόνος ανεκμετάλλευτος που δεν επιστρέφει! Ας είμαστε ειλικρινείς, μπορεί να μην αρκεί αυτό για να ξεκινήσουμε αύριο καταδύσεις, krav maga, αυτοάμυνα και άλλα τέτοια που μας σηκώνουν από τον καναπέ, όμως: σχεδόν όλοι έχουμε μια στοίβα αδιάβαστα βιβλία… Τα αδιάβαστα τα ’χω δίπλα μου –για να μην αγοράζω καινούρια– και τα διαβασμένα πιάνουν όλη τη ντουλάπα –τα σέρνω μαζί μου τάχα ότι θα ανατρέξω σε κάτι– σαν βαριά κληρονομιά.

Τότε μπορούμε να ξεκινήσουμε αυτή τη μικρή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ: αντί για το κινητό που πιάνω μηχανικά (τζιζ!) από βαρεμάρα ή ό,τι, να πιάσω το βιβλίο! Είπα δυο τρεις σελίδες το πρωί –το πρωί δε λέει ν’ ανοίγεις το μάτι με την οθόνη στο χέρι– και προσπαθώ να το κρατήσω!

Το βιβλίο σε πάει σε άλλα μέρη πιο ειδυλλιακά, πιο εμπνευστικά, πιο ιδανικά, από πιο μαγικά υλικά φτιαγμένα.

Ας μη ταΐζεις το μυαλό σου μόνο σκατολοΐδια από τα σόσιαλ, δώσ’ του και λίγη φαντασία, λίγο φως, λίγο συναίσθημα, λίγη σκέψη!

Νομίζω κάτι καλύτερο θα ξεκινήσει απ’ αυτό!