Σε μια αναζήτηση αυθεντικότητας, εμείς οι λίγο πολύ… μεγαλύτεροι, πετάμε τη σκούφια μας για μια «φέτα παρελθόντος»…
Ένα φαγητό χωρίς κρέμα γάλακτος, πατάτες τηγανιτές με την καθεμιά να έχει δική της προσωπικότητα –ψιλές, χοντρές, ψηλές, κοντές… – κι όχι όλες ίδιες σαν στρατιωτική παρέλαση. Έναν δίσκο έστω 33 στροφών για να αισθανθούμε ότι η μουσική έχει και ένα υλικό σώμα, μια χάρτινη φωτογραφία αγαπημένου προσώπου να τη βάλουμε στο πορτοφόλι μας, να μπορούμε κρυφά να τη φιλήσουμε ή να την κάνουμε χίλια κομμάτια – αν την πιάσουμε επ’ αυτοφώρω να κάνει παρέα με χάρτινα πενηντάευρα… γιατί με τις κάρτες δεν έχεις μάρτυρες!
Λοιπόν, σχεδόν κάτω από το σπίτι μου, φεύγουν τα λεωφορεία για Θεσσαλονίκη, όπου πηγαίνω ομολογώ όλο και λιγότερο τα τελευταία χρόνια, αλλά πηγαίνω. Να, πριν λίγες μέρες τραγουδήσαμε Κώστα Γιαννίδη στο πλαίσιο των Δημητρίων… Φυσικά ταξιδέψαμε με αεροπλάνο… Και να, πάλι θα ανέβω, δηλαδή τι θα ανέβω, ανεβαίνω τώρα, αυτή τη στιγμή, και γράφω το κειμενάκι που διαβάζετε!
…Αλλά με το λεωφορείο… εμείς το λέγαμε ΚΤΕΛ! Τι εμβληματική λέξη: ΚΤΕΛ! Μόνο η ΔΕΗ και η ΕΥΔΑΠ μαζί με τον ΟΣΕ θα τολμούσαν να σταθούν ισότιμα δίπλα του… άντε και το ΙΚΑ. Θίασος πρωταγωνιστών, όχι αστεία.
Που λέτε, είχα αεροπορικό εισιτήριο αλέ ρετούρ από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, στο οποίο θα μιλήσω μαζί με άλλους φίλους για έναν πραγματικά μεγάλο σκηνοθέτη (ως συνεργάτης του), που τιμάται φέτος για το σύνολο του έργου του, τον Πάνο Κούτρα! Ε, δεν μου πήγαινε να πάρω αεροπλάνο… άσε με τώρα με τις αναμονές, τις καθυστερήσεις, τα βουλωμένα αυτιά… Στάση εικοσιπέντε λεπτών! Η φωνή του οδηγού με προσγειώνει. Ωραία, θα φορτίσω και το τηλέφωνό μου για να συνεχίσω …μεγαλεία! Μοσχοβολάει η πλάση γιουβαρελάκια, πίτες, ψωμάκια, γλυκά… Όχι, εν θα πέσω τόσο χαμηλά… Θα μείνω στην Kinder chocolate… Ήδη είμαι ξανά ένα παιδί! Αθήνα-Θεσσαλονίκη, το ΚΤΕΛ αναχωρεί…
Υ.Γ. Μόλις ανακάλυψα ότι το λεωφορείο μας έχει σε κάθε θέση πρίζα για φορτιστή!!! Θα τρελαθώ…
