Σύμφωνα με την θρησκεία και τους πιστούς η μητρότητα είναι Θέλημα Θεού. Σύμφωνα με την Επιστήμη είναι θέλημα Επιστήμης (& Θεού). Σύμφωνα με τα κοινωνικά κριτήρια μπορεί να γεννήσει οιοσδήποτε, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν για το αν πληροί τις προϋποθέσεις για το μεγάλωμα ενός ανθρώπου. 

Και τι εννοούμε προϋποθέσεις; Θα μπορούσαμε να μιλάμε για την ευγονική του Πλάτωνα, όμως ποιος θα ήταν άξιος να κρίνει ποιος είναι ικανός ή όχι για να γίνει γονιός; Ποια θα ήταν τα ιδανικά κριτήρια για την απόκτηση ενός βιολογικού παιδιού;

Τα ίδια με αυτά που χρειάζονται για να υιοθετήσεις!

Εκτός από τα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν  θέμα γονιμοποίησης (άλλο θέμα ταμπού) όλα τα υπόλοιπα, όπως γνωρίζουμε, χρειάζονται δέκα λεπτά ικανοποίησης, μία εκσπερμάτωση και ένα καλό περιβάλλον για φιλοξενηθεί  το παχύρευστον υγρόν (σπέρμα). Δεν έχετε κάνει τίποτα παραπάνω για να  καμαρώνετε. Μία  πετυχημένη  γενετήσια πράξη είναι. Όμως, όταν αυτό το πλάσμα που γέννησες το έχεις φροντίσει, του έχεις μεταδώσει αξίες, ιδανικά, αγάπη και έχεις κάνει έναν δίκαιο άνθρωπο και υπεύθυνο πολίτη, τότε, ναι! Δικαιούσαι να καμαρώνεις.

-Μα ποια μάνα δεν αγαπάει το παιδί της;

-Αυτή που δεν έχει αγαπηθεί από τη μάνα της. 

Οι σημερινές μητέρες, αν και μεγαλύτερες ηλικιακά από τις μάνες των προηγούμενων γενεών, επιδιώκουν μία σμίκρυνση του χάσματος μεταξύ παιδιού – μάνας, τοποθετώντας τον εαυτό τους στο πλαίσιο παιδί και το παιδί στο πλαίσιο ενήλικας. Για παράδειγμα, συζητούν κανονικά μπροστά στο παιδί για τον νέο ερωτικό τους σύντροφο. Τι πιο απλό; Δεν θα πρέπει να ξέρει το παιδί ότι η μαμά έχει ερωτική ζωή; Μάνα και κόρη ή υιός είναι φίλοι. -Αυτή και μόνο η φράση αρκεί.

Για να γίνει πιο σαφές το παράδειγμα, παρατηρείστε τις  συμπεριφορές των  μανάδων  στις παραλίες. Θα διαπιστώσετε με λύπη αυτά που προσπαθώ να σας περιγράψω. Μάνες αραχτές στις ξαπλώστρες, με το κινητό ανά χείρας να φωνασκούν -για την έξωθεν καλή μαρτυρία: “Γιωργάααααααααααακη… Εδώ κοντά δεν σου είπα; ” Κι άμα πάει στα βαθιά και το δουν παρεμπιπτόντως, παριστάνουν  και τις ανήσυχες μάνες και μετά τις θυμωμένες. “Δεν σου έχω πει να μην φεύγεις κοντά από την μανούλα;” Τοξικές μανούλες. Υπάρχουν πολλές…
Μα, υπάρχει κάτι πιο βίαιο από το να παίζεις αμέριμνος στο κύμα και να ακούς -εσύ και όλο το σύμπαν- μία “ημίτρελη” να ωρύεται; 

Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι ένας από τους σπουδαιότερους ρόλους της μάνας. Όμως πολλοί γονείς σύντομα κουράζονται και μεγαλώνουν τα παιδιά τους στον αυτόματο πιλότο. Αυτά τα παιδιά θα βγουν έξω στην κοινωνία. Αυτά θα ψηφίσουν. Αυτά θα ανταγωνιστούν τα παιδιά σου. Αυτά τα παιδιά θα ρουφούν τα αποθέματα αγάπης των δικών σου παιδιών.

Η αγάπη, αγαπητοί γονείς, σημαίνει ουσιαστικός και ποιοτικός χρόνος με το παιδί μου. Χρόνος για να διαλέξω τα καλύτερα υλικά για την διατροφή του, χρόνος για να μελετήσουμε μαζί, χρόνος για να παίξουμε και όχι χρόνος “να το ξαμολήσω να κουραστεί για να κοιμηθεί το βράδυ, να μην μας πρήζει“.

Την φήμη του παιδιού την φτιάχνεις ο γονιός

Όταν αντιμετωπίζεις το παιδί σου σαν σακούλα  που μέσα της  εναποθέτεις ό,τι ασθενές έχεις, όταν εσύ η ίδια δεν δίνεις σημασία στο παιδί σου, ποιος περιμένεις να του δώσει; Ο δάσκαλος; Ο γείτονας; Ο εραστής σου; Ποιος; Όταν  έχουμε ένα παιδί – ως προσωπικό  μετάλλιο- που δεν κάνουμε τίποτα άλλο γι’ αυτό παρά να του παρέχουμε ένα σπίτι, λίγο κακοφτιαγμένο φαγητό και ένα περιβάλλον ακατάλληλο… ποιος θα δώσει σημασία;

Το παιδί αναγνωρίζει ως κανόνα αυτό που του παρουσιάζεις. Όταν όμως μεγαλώσει, έχει προσλαμβάνουσες και συγκρίνει. Και σύντομα θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για όλους.

Το παιδί προέκταση του Εγώ μας. 

Δεν μπορείς και  θα ήταν ανήθικο να κατηγορήσεις μία μάνα που επιθυμεί να γεννήσει τα βιολογικά της παιδιά. Αλλά για στάσου. Το θέμα είναι αν διαιωνιστούμε ή το να προσφέρουμε την υπέρτατη αγάπη, την άνευ όρων σε ένα μικρό πλάσμα. Δηλαδή αν  αυτό το πλάσμα δεν είναι εγώ + εσύ, δεν αξίζει την αγάπη μας; Ποια είναι λοιπόν η σκοπιμότητα και η εμμονή με την απόκτηση ενός παιδιού; Η κοινωνική πίεση; Η κοινωνική καταξίωση; Γιατί σε έναν κόσμο γεμάτο πόνο επιμένουμε να θέλουμε παιδιά;  Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε άξιες και κατάλληλες για μάνες; Πείτε μου! Εσύ, γιατί θέλεις να κάνεις παιδί; Τι σε αξιώνει να θέλεις να γίνεις μάνα;

“Θα καταλάβεις όταν  γίνεις μάνα”

Για να δεχτούμε αυτή την φράση από μία γυναίκα, θα πρέπει πρωτίστως να την εκτιμούμε ως μάνα. Για τις υπόλοιπες θα λέγαμε ότι ίσως εσείς οι ίδιες είσαστε ένα αποτρεπτικό παράδειγμα και συχνά μας κάνετε να σκεφτόμαστε: “Λες να γίνω έτσι;”, ” Αυτές τις επιπτώσεις έχει η μητρότητα;”… Ακούστε και κάτι άλλο. Η γυναίκα που είναι γεννημένη μάνα, είναι μάνα για όλα τα παιδιά του κόσμου. Δεν είναι μόνο για τα δικά της. Θα θηλάσει και το ξένο το παιδί. Θα πονέσει και το δικό σου το παιδί που εσύ η ίδια είσαι αδιάφορη.

Μάνα δεν  γίνεσαι. Μάνα, γεννιέσαι!

Το παράδοξο είναι ότι την  στιγμή που η κοινωνία εκθειάζει την μητρότητα, η αξία αυτής υπονομεύεται από τις ίδιες τις μάνες. 

Φτάσαμε λοιπόν, με τούτα και με εκείνα, να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έγινε στην υπόθεση του δεκάχρονου κοριτσιού (Δεκάχρονα αυτού του κόσμου),  να αναρωτιόμαστε σε τι περιβάλλον μεγάλωσε ώστε να φτάσουν σε σημείο να διεκδικούν την επιμέλεια της τα δύο (ετεροθαλή;) αδέρφια της.  Να βρισκόμαστε σε αναμονή της δικαστικής απόφασης. Πόσα κοριτσάκια σαν την Μ@ ζουν σε ακατάλληλο περιβάλλον; Πόσα παιδιά βιώνουν μία σκληρή πραγματικότητα την οποία οι γονείς δημιουργούν;

Και γιατί για να υιοθετήσει κανείς ένα παιδί χρειάζονται τόσα εχέγγυα αλλά για γεννήσει κανένα; Άρα, τι σημαίνει αυτό; Σου ανήκουν (τα βιολογικά σου παιδιά), τα κάνεις ότι  θέλεις; Μήπως τελικά όλοι οι γονείς πρέπει να λογοδοτούν κάπου; 

Λένε:” Χίλιες φορές κακός γονιός παρά ίδρυμα.” Κι όμως. Ξέρετε πόσα παιδιά έχουν αλλάξει πορεία μέσα στα ιδρύματα; Πόσα ανέπτυξαν τα ταλέντα και τις δεξιότητες τους; Παιδιά που παρουσίαζαν παραβατική συμπεριφορά, που δεν είχαν μέτρο, που είχαν μία ακατάλληλη μάνα… Γιατί πώς να το κάνουμε, υπάρχουν και ακατάλληλες μάνες!

Τελικά ποια είναι αξία της μητρότητας; Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε λιγάκι; Ξέρετε,η  συμπεριφορά δεν καταγγέλλεται. Μόνο η βία. Η ψυχική βλάβη θα καταγγελθεί ποτέ; Αν η εικόνα μιας κακής μάνας πληγώνει εμάς που το βλέπουμε, πόσο κακό κάνει σε ένα παιδί;

Ας επανατοποθετηθούμε πια στις αξίες και τα ιδανικά. Κι ας κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας. Ως κοινωνία και ως γονείς.

* Το άρθρο δίνει την ίδια αξία που δίνει η κοινωνία στην γυναίκα που γεννά (αυτομάτως την χρήζει κάτι άλλο από αυτό που την χρήζει αν είναι άκληρη) σε αντίθεση με την παγιωμένη -για πολλούς- σχεδόν ανύπαρκτη εικόνα του πατέρα, ο οποίος -για κάποιους- δεν κάνει τίποτα. Άποψη, η οποία δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνη. Για εμάς και οι δύο γονείς φέρουν την ίδια ευθύνη, την ίδια υποχρέωση και την ίδια αξία. Τα παιδιά θέλουν Αγάπη x 2.