του Δημοσθένη Κούρτοβικ
Εξαιτίας τους διώχτηκαν οι γείτονές μου από τα σπίτια τους και αντί για οικείες φωνές στους δρόμους, αντί για την τόσο ανθρώπινη βραδινή κουβεντούλα των νοικοκυρών από μπαλκόνι σε μπαλκόνι ακούω το κροτάλισμα των τροχήλατων αποσκευών εκείνων.
Εξαιτίας τους τα μανάβικα, τα καφενεία, τα ουζερί της γειτονιάς μου έγιναν σαντουιτσάδικα και snack bars, τα ψιλικατζίδικα (αυτό το λαϊκό και τόσο ελληνικό κέρας της Αμάλθειας) laundromats, τα νεοκλασικά διώροφα και ο κομψός σινεφίλ κινηματογράφος ξενώνες Airbnb.
Και με κοιτάζουν τώρα στον δρόμο μ’ ένα ηλίθιο συνωμοτικό χαμόγελο σαν να λένε «Είμαστε κι εμείς της γειτονιάς, είμαστε insiders». Θα ήταν κωμικό, αν δεν ήταν εκνευριστικό.
Αν οι ερμπιενμπήδες τουρίστες μ’ εκνευρίζουν, είναι κάποιοι υπέρμαχοι του Airbnb που μου παγώνουν το αίμα. Όπως εκείνος ο οικονομολόγος που έγραψε προ μηνών στην «Καθημερινή» με ηγεμονικό ύφος ότι όποιος δεν μπορεί να πληρώνει νοίκι στην Αθήνα του Airbnb να μετακομίσει στα προάστια (ασφαλώς όχι τα βόρεια).
Στο όνομα της ανάπτυξης, εννοείται. Έτσι ακριβώς επιχειρηματολογούσαν πριν από σαράντα χρόνια όσοι ζητούσαν να κατεδαφιστούν τα Αναφιώτικα για να χτιστούν στη ρίζα της Ακρόπολης ξενοδοχεία πολυτελείας. Ίσως το ξανακούσουμε κι αυτό. Ανάπτυξη μέχρι τελικής πτώσεως…
Discussion about this post