Πόσοι τόνοι μελάνι έχουν χυθεί με αφορμή τον έρωτα;
Η ερώτηση είναι ρητορική φυσικά, καθώς ο έρωτας είναι ζήτημα ύπαρξης, φιλοσοφίας, ζωής. Ή και θανάτου. Όπως το βλέπει ο καθένας. Σε κάθε περίπτωση, όταν ο έρωτας γεννιέται, γεννιέται και η διάθεση για δημιουργία. Είναι αδύνατο να συγκεντρώσουμε έργα, φράσεις, στίχους για το πιο ζωοδόχο συναίσθημα του πλανήτη. Διαλέξαμε να θυμηθούμε κάποια μυθιστορήματα-σταθμούς ανά τους αιώνες. Κι αν δεν τα έχετε ανακαλύψει και τα έχετε απλά ακουστά, ήρθε η ώρα να χαθείτε στους κόσμους τους. Είπαμε.
Η πόλη και προσπαθεί και πρέπει να ερωτευτεί.
«Ανεμοδαρμένα Ύψη» της Emily Bronte (1847)
Τολμηρό για την εποχή του, κόντρα σε κάθε «ηθικό» κοινωνικό κανόνα, γραμμένο από γυναίκα και μάλιστα της αστικής τάξης, έχει πολυδιαβαστεί, έχει γίνει ταινία, σειρά, θεατρικό έργο. Το πάθος του Χήθκλιφ και της Κάθριν, η άγρια σχέση τους με φόντο τη φύση του Γιορκσάιρ φέρνει στην επιφάνεια το πρωτόγονο και αταβιστικό στοιχείο του έρωτα.
«Όσα παίρνει ο άνεμος» της Margaret Mitchell (1936)
«Αύριο είναι μία άλλη μέρα», αναφωνεί η Σκάρλετ, αλλά και μια άλλη Αμερική, μετά την έκδοση του μυθιστορήματος που επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλο την αμερικανική κουλτούρα. Το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο στις ΗΠΑ μετά τη Βίβλο, ακολουθεί τη Σκάρλετ Ο’ Χάρα όσο μεγαλώνει σε μια δεκαετία επηρεασμένη από τον εμφύλιο πόλεμο στις ΗΠΑ. Φυσικά, ο έρωτας είναι στο επίκεντρο, σε μια ταραγμένη κοινωνικοπολιτική εποχή.
«Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας» της Colleen McCullough (1977)
Η εισαγωγή του βιβλίου –με κεντρικό θέμα έναν απαγορευμένο έρωτα– τα λέει όλα: «Υπάρχει ένας θρύλος για ένα πουλί που τραγουδάει μόνο μια φορά στη ζωή του, πιο γλυκά από οποιοδήποτε άλλο πλάσμα στο πρόσωπο της γης. Από τη στιγμή που φεύγει από τη φωλιά ψάχνει για ένα αγκάθι και δεν ησυχάζει μέχρι να βρει ένα. Έπειτα, τραγουδώντας ανάμεσα στα άγρια κλαδιά, καρφώνεται στη μακρύτερη, πιο αιχμηρή ράχη. Ένα εξαιρετικό τραγούδι, η ύπαρξη το τίμημα. Αλλά όλος ο κόσμος εξακολουθεί να ακούει, και ο Θεός στον ουρανό χαμογελά. Γιατί το καλύτερο αγοράζεται μόνο με το κόστος του μεγάλου πόνου… Τουλάχιστον έτσι λέει ο θρύλος».
«Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» του Gabriel Garcia Marquez (1985)
Ο έρωτας «να έχει τα ίδια συμπτώματα με τη χολέρα». Είναι όμως μόνο εκείνος που έδωσε ζωή και νόημα σε σκοτεινές εποχές. Ένας έρωτας μετ΄ εμποδίων που κράτησε στην αιωνιότητα, τόσο αγνός και έντονος, τόσο ξεχωριστός, τόσο απόλυτος, που οι απλές σωματικές επαφές δεν τον επηρεάζουν, αντιθέτως τον φουντώνουν. Ένα μυθιστόρημα από αντρική ματιά, που σου δίνει μια άλλη εικόνα για όσες απόψεις περί έρωτα ίσχυαν μέχρι εκείνη τη δεκαετία.
