Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, οι θερμοκρασίες έχουν ανέβει, η άδεια πλησιάζει και ο μέσος εργαζόμενος προσπαθεί να κανονίσει διακοπές· πού θα περάσει την «άδεια αναψυχής» τέλος πάντων. Και μέσα στα ατελείωτα google search, αρχίζει η «αναψυχή» να απομακρύνεται από τη λέξη «άδεια».
Ακτοπλοϊκά στον θεό, οπότε άκυρο το νησάκι για φέτος. Τιμές δωματίων άπιαστες για μια τετραμελή οικογένεια και πάρε χαρτί και άρχισε να γράφεις αν από τη διβδόμαδη «άδεια αναψυχής» μπορείς να περάσεις τέσσερις ή πέντε μέρες έστω, δίπλα σε κάποια παραλία σαν άνθρωπος. Μπάτζετ για φαγητό; Ίσως βρεις δωμάτιο με κουζίνα για να μαγειρέψετε τις δύο μέρες μέσα. Σιγά, θα είστε δίπλα στη θάλασσα. Δωμάτιο με κουζίνακι, διπλάσια τιμή και τρία χιλιόμετρα απ’ την παραλία. Ας είναι, θα τα δώσουμε στην ταβέρνα καλύτερα. Γράφεις, υπολογίζεις. Μια πατάτες στα τέσσερα και δέκα σουβλάκια, μια χωριάτικη… άντε και τα παιδιά θα θέλουν παγωτό. Τι να κάνουμε, τέσσερις μερούλες είναι (για πέντε πια ούτε λόγος). Και να πάρεις και το ψυγειάκι μαζί να βάζετε μέσα νερά, μπύρες και σνακ απ’ το περίπτερο – ναι, έχεις θέμα με τη μέση σου αλλά δεν πειράζει, τέσσερις μέρες θα είναι. Βενζίνες, διόδια, ας τα γράψεις και αυτά να ξέρεις πού βρίσκεσαι. Μήπως να τσεκάρεις κανένα κάμπινγκ; Κάμπινγκ δεν έκανες ούτε όταν ήσουν είκοσι, αλλά πόσο άσχημα μπορεί να είναι; Τέσσερις μέρες θα είναι. Ναι, τέσσερις μέρες, ας μη τις βγάλεις στη σκηνή.
Κλείνεις δωμάτιο και σιγά, θα την βρεις την άκρη με τα λεφτά όταν επιστρέψεις. Τώρα προέχει η αναψυχή, αναψυχή, αναψυχή! Είστε έτοιμοι. Στο παραλιακό χωριουδάκι που φτάνεις βλέπεις και άλλες οικογένειες με τα ψυγειάκια τους. Πολύς κόσμος, άλλοι για τέσσερις άλλοι για έξι μέρες (προνομιούχοι), όλοι στριμωγμένοι στη μικρή ελεύθερη παραλία. Ας είναι, έστω τα παιδιά γελάνε στην ακροθαλασσιά. Ανάσα. Γυρνάς το κεφάλι και βλέπεις τη διπλανή παραλία κάτω απ’ το resort. Οι τουρίστες λιάζονται ξέγνοιαστοι και άνετοι στις ξαπλώστρες τους, μοιάζουν να μην τους απασχολεί πώς θα πληρώσουν το ενοίκιο του Σεπτέμβρη… Αναψυχή!
