Το Πάσχα έχει έναν έρωτα. Χωμένο σε κόκκινες παπαρούνες, με κριντζ απόχρωση, να σε γονατίζει στην πειθαρχεία του, να σε νηστεύει κατά βούληση και να σε αποθεώνει σε μια Ανάσταση, αφού σε έχει σταυρώσει δεόντως πριν…
Αυτό που μας ρωτούσαν: «Ποιο σου αρέσει πιο πολύ, τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα;» κι εγώ απαντούσα δαγκωτό η Ανάσταση!
Έχει τα πυροτεχνήματα, μια «παραμύθα», όπως θα έλεγε το σοφό πρεζόνι στην κατουρημένη γωνιά του δρόμου… Έχει το κόκκινο παντού –ακόμα και στο αυγό–, έχει τη στέρηση για να σου δώσει απλόχερα υστέρα την παροχή και έτσι να χορτάσεις διπλά, να βρει επιτέλους τη χαμένη γεύση ο ουρανίσκος σου.
Έχει και ψυχή το έργο, είναι μια τραγωδία βιωματική, επίκαιρη χρόνια και χρόνια και κουνελάκια στο διάβα με κορδέλες και αυτά τα λευκά πέδιλα της νονάς, που δεν χάρηκα ποτέ!
Το Πάσχα έχει την άνοιξη, είναι το φουλ μενού, με άνθη, με μνήμες από τον οβελία που θυσιάστηκε ερήμην του στο βωμό μιας αγάπης που δεν κατάλαβε ποτέ ο φουκαράς! Έχει τη μάνα μου, πίσω από άνηθα και σουρεάλ αντεράκια, πάνω από την κατσαρόλα, γελαστή ενίοτε, να ετοιμάζει τη μαγειρίτσα όσο καρτερούσαμε το «12 και ένα νταν» για να βιώσουμε μια μικρή ελευθερία μετά την πρόχειρη ολιγοήμερη επανάσταση.
Έχει την αλήθεια μας, ούτε φωτάκια, ούτε πολλά πολλά, ούτε Αϊ-Βασίληδες έχει να τάζουν δώρα με αντίτιμο την καλοσύνη μας! Μας πλάθει σε κουλουράκια αυτοσχέδια, η τέχνη μας χωράει στο ζυμαρένιο θέαμα και ας αργήσει πολύ να το φάει…
Μαγειρίτσα δεν έφαγα ποτέ ξανά μαμά – αν και δεν ξέχασα τη γεύση της. Και εσύ μπαμπά να ξέρεις, ποτέ δεν άρπαξα κανέναν αθώο οβελία καρτερώντας την επιβράβευση… Κράτησα το κόκκινο όμως! Τη νηστεία την περιόρισα κι αυτήν, αλλά έμαθα να λέω λιγότερα και να νιώθω λιγάκι παραπάνω.
Όμως κάθε φορά, θα έδινα τα πάντα για να σταθώ με τα καλά μου ρούχα να κοιτάζω το ρολόι, με τη λαχτάρα να αρπάξω την πρώτη μπουκιά!
