Εντάξει, πάντα υπήρχε το χάσμα γενεών. Που μας έχει χαρίσει εκνευρισμό και φασαρίες, γέλια και ιλαρότητες, ασυνεννοησίες και διαφωνίες. Όλα όσα δηλαδή χαρακτηρίζουν μια πραγματική ζωή.
Νομίζω όμως πως αυτό που ζούμε σήμερα δεν έχει προηγούμενο. Ποτέ άλλοτε το χάσμα –και όχι μόνο ανάμεσα στις γενιές– δεν ήταν τόσο βαθύ, τόσο οδυνηρό, τόσο αγεφύρωτο.
Οι μεγαλύτερες γενιές είναι γεμάτες με εργαλεία και εμπειρίες που αδυνατούν να ερμηνεύσουν το σήμερα. Σαν να έχεις ένα γαλλικό κλειδί και να θέλεις να φτιάξεις μόνος σου κάτι σε ένα σύγχρονο αυτοκίνητο.
Οι νεότερες γενιές μάλλον στερούνται κοινωνικής εμπειρίας και εργαλείων. Ή για να το πω πιο κομψά, είναι παγιδευμένες στην πληροφορία, στα εργαλεία του διαδικτύου και στην όποια αφήγηση. Τώρα τελευταία άκουσα πως πια συνεννοούνται με ανταλλαγή συμβόλων από το διαδίκτυο.
Μέσα στις ίδιες γενιές δημιουργούνται ψευδόκοσμοι, τόσο όμοιοι, αλλά κατ’ επίφαση τόσο εχθρικοί μεταξύ τους. Μια κοινωνία που διασπάται όλο και περισσότερο. Και όταν ενώνεται, διάφοροι παράγοντες δρουν για να ξαναδιαπαστούν. Ένας καθοδικός στροβιλισμός μάς καθιστά ανίσχυρους, ηττοπαθείς, ανέλπιδους. Και τόσο πανικόβλητα βίαιους που δεν αντέχουμε τον διπλανό μας και τελικά ούτε τον εαυτό μας – γι’ αυτό και στο διαδίκτυο τον φτιάχνουμε όπως θέλουμε!
Οι λέξεις ενίοτε γίνονται έννοιες. Σήμερα οι έννοιες υποβιβάζονται σε λέξεις, αλλά και οι λέξεις χάνονται και μένουν τα σύμβολα. Ένας σύγχρονος διαδικτυακός πρωτογονισμός! Έχουμε ανάγκη να ξαναστηθούν έννοιες, μέθοδοι αποκωδικοποίησης και κουλτούρα διαλόγου. Δηλαδή ό,τι πιο δύσκολο σε αυτό το περιβάλλον που επικρατεί το άγχος, ο νευρωτικός άνθρωπος, ο αποκομμένος από τους φυσικούς ρυθμούς.
Μου ’χουν πει να μην γράφω τέτοια απαισιόδοξα και ακαταλαβίστικα κείμενα, αλλά το μόνο που έχω είναι ένα γαλλικό κλειδί και δεν ξέρω τι να το κάνω.
Α! Καλή Ανάσταση!
