Η ταινία είναι το Trust.

Αμερικανική του ‘90. Η κοπέλα φοράει ένα φουστάνι μακρύ της γιαγιάς, σαν μία ρόμπα. Είναι ατίθαση, δεν έχει ανάγκη από σύμβολα, είναι ένα τέτοιο. Το αγόρι χάκερ και απροσάρμοστος στις συμβατικότητες. Εκείνη ανεβαίνει σε ένα υπερυψωμένο τσιμεντένιο τοίχο, μόλις έχουν γνωριστεί.

Πάει στην άκρη, κοντοστέκεται, γυρνά την πλάτη. Απλώνει τα χέρια, αιωρείται για λίγο, ο τύπος στέκεται πιο μακρυά, κοιτά απορημένος, περιμένει. Εκείνη, τελικά, αποφασίζει… εμπιστεύεται και αφήνεται στο κενό. Όταν το αγόρι την έχει πιάσει λίγο πριν χτυπήσει στο έδαφος, εκείνη τον ρωτά. Γιατί εμένα; Εκείνος της απαντά. Κάποιος έπρεπε να το κάνει.

Ορισμένα πράγματα γίνονται απλά. Έτσι, απλά, εμπιστεύεσαι κάποιον. Αν μιλάμε, βέβαια, για σχέσεις έστω και κατά λίγο απαλλαγμένες από φοβους και ανασφάλειες. Αλλιώς μιλάμε για εμπορικές σχέσεις που καλό είναι να συνάπτονται ενώπιον συμβολαιογράφων και δικηγόρων. Με τα απαραίτητα πιστοποιητικά, εγγυήσεις και υπογραφές. Δεν υπάρχει τίποτε πιο κωμικοτραγικό από το μπέρδεμα αυτών των σχέσεων. Θα με εμπιστευτείς; Ναι, αλλά όχι ακόμα! Θέλω αποδείξεις! Μα, κοίτα με, είμαι καλός! Ναι, αλλά δεν ξέρω ακόμα τα πάντα, δείξ’ τα μου και θα κρίνω.

Πόσο “ρόμπα” πρέπει να γίνεις για να σε εμπιστευτούν; Πόση αξιοπρέπεια πρέπει να χάσεις ακόμα για να κερδίσεις μια στάλα αναγνώρισης και εμπιστοσύνης; Τόση, που πια ούτε εσύ ο ίδιος δεν θα εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου…

X.