Τουρλού σκέψεις & γεύσεις | Κληματαριά: Η κιβωτός της παραδοσιακής μας κουζίνας

Προ ολίγων ημερών είχα τη χαρά να επισκεφθώ την Κληματαριά μια από τις παλαιότερες ταβέρνες της Αθήνας. Μιλάμε για έναν χώρο εστίασης που είναι σχεδόν εκατό ετών κι ένα κτίσμα που κουβαλάει εκατόν σαράντα τέσσερα χρόνια στα ντουβάρια του.

Οι διαφορετικές χρήσεις του χώρου εξελίχθηκαν μαζί με τις αλλαγές που συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν στην πρωτεύουσα σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Αρχικά χρησίμευε ως καφενείο όπου γινόντουσαν τα μνημόσυνα του μικρού επί της Ευριπίδου ναού, Άι Γιάννη της Κολόνας (κάποτε Ασκληπιείο). Όπου, εξού και το όνομα, βρίσκεται μια εκ των τριών διασωθέντων κολώνων που συνδέονταν με τα βουφόνια, ένα τελετουργικό που οι ρίζες του χάνονται στα βάθη των αιώνων, με σκοπό την «ίαση» της πόλης από μαζικές ασθένειες (οι άλλες δύο κολόνες είναι στην πλατεία Φιλικής εταιρίας στο Κολωνάκι και στα νότια της Ακρόπολης, στην οδό Μισαραλιώτου).

Μερικά από τα παραπάνω τα έμαθα από την κυρία Μαρία Σιώτου, σημερινή ιδιοκτήτρια της Κληματαρίας. Είναι ζωτικής σημασίας για την ελληνική γαστρονομία η ύπαρξη ανθρώπων όπως της κυρία Μαρία που αγαπούν αυτό που κάνουν, σέβονται το χώρο τους, δεν κάνουν εκπτώσεις στην ποιότητα των πρώτων υλών, μαγειρεύουν με έξτρα παρθένο ελαιόλαδο το οποίο επίσης μπαίνει άφθονο στις σαλάτες και προσπαθούν να διατηρήσουν τον αυθεντικό χαρακτήρα της ταβέρνας.

Πολλές ιστορίες κουβαλάει μέσα της αυτή η ταβέρνα και εξίσου πολλές γεύσεις. Μοιάζει με μια κιβωτό της παραδοσιακής μας κουζίνας και του καλομαγειρεμένου φαγητού που σου δίνει την αίσθηση του σπιτικού. Highlight οι μεγάλες γάστρες που βρίσκονται λίγο μετά την είσοδο που σε υποδέχονται και ταυτόχρονα σε γεμίζουν περιέργεια κι ανυπομονησία για όσα γευστικά κρύβουν μέσα τους. Το best seller της γάστρας, δεν είναι άλλο από το κότσι με τις πατάτες που σιγομαγειρεύεται για ώρες μέχρι να μαλακώσει και να μελώσει.

Εκτός από γευστικό στέκι και θησαυρός ιστοριών που μας συνδέουν με τη συλλογική μνήμη της πόλης, το όνομα Κληματαριά είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωντανή μουσική, την οποία μπορεί κάποιος να απολαύσει από νωρίς το μεσημέρι αλλά και βραδινές ώρες. Ανάμεσα στους σπουδαίους μουσικούς που έχουν πατήσει πόδι στο πάλκο κάτω από τα βαρέλια, είναι οι Παπαϊωάννου και Βαμβακάρης. Άλλωστε, ο ορισμός της αθηναϊκής ταβέρνας ήταν αρχικά ένας χώρος, τύπου κρασοπουλειό, όπου οι ιδιοκτήτες αγόραζαν μούστο και μέσα στα βαρέλια έφτιαχναν το δικό τους κρασί. Έπειτα, το πουλούσαν στους θαμώνες οι οποίοι έφερναν το φαγητό τους μαζί για να το απολαύσουν συνοδεία κρασιού και μουσικής καθότι ήταν για εκείνους μια ευκαιρία να κοινωνικοποιηθούν ξεχνώντας πρόσκαιρα τις σκοτούρες της ημέρας.

Τα βαρέλια που κοσμούν την αυλή της Κληματαριάς συνεχίζουν την παράδοση των πρώτων ταβερνείων, περιέχουν φυσικό κρασί που δεν είναι αποθηκευμένο σε ασκούς και μέχρι σήμερα σερβίρεται στον κατρούτσο συνοδεύοντας ιδανικά τις γευστικές επιλογές που μπορούμε να διαλέξουμε μέσα από το πλούσιο μενού της.

Ελπίζω, η ευχή που μοιράστηκε μαζί μου η κυρία Μαρία να πραγματοποιηθεί! Να συνεχίσει να υπάρχει η Κληματαριά ώστε να περάσουν στις επόμενες γενιές οι γεύσεις και οι ιστορίες που φέρει μέσα της και προπαντός να εξακολουθήσει να είναι ένα σύγχρονο «θεραπευτήριο», βάλσαμο για το μυαλό και το στομάχι.