Δύο καλές σειρές μας έκαναν να φερθούμε λες και δεν έχουμε ξαναδεί καλή, ελληνική παραγωγή. Μα, τέτοιες συναντώνται και εκτός μικρής οθόνης…

Γράφει η Γεωργία Δρακάκη

Έχει γίνει αρκετή συζήτηση και έχουν γραφτεί πολλά και ωραία για τις δύο σειρές που έχουν καθηλώσει ήδη τους τηλεθεατές, τις Άγριες Μέλισσες στον Ant1 και το Κόκκινο Ποτάμι στο Open.Γενικώς, τα τελευταία χρόνια έχουμε καλομάθει στις σειρές και πλατφόρμες όπως το Netflix ή το HBO μας έχουν πάρει τα μυαλά, βάζοντας στο χρονοντούλαπο κουβέντες τύπου «ξέρεις κανένα καλό site για να βλέπω ή να κατεβάζω ταινίες;»

Την ελληνική τηλεόραση, παραγωγοί και τηλεθεατές, την μετατρέψαμε από τα χρόνια της κρίσης έως πολύ πρόσφατα σε ανθρώπινη αρένα, με reality, διαγωνισμούς, κριτές και επιτροπές, ενώ δεν έλειψαν, φυσικά, τα -αρκετά οικονομικά- τούρκικα σήριαλ.
Με λίγες εξαιρέσεις ωραίων σήριαλ (Εθνική Ελλάδος, Ηρωίδες, Η λέξη που δε λες, Ου φονεύσεις και ίσως μερικά ακόμα που τώρα μου διαφεύγουν), μέχρι και πριν την έλευση των δύο νέων πουλέν του μεγάλου καναλιού και του ταχέως ανερχόμενου καινούργιου, δεν συζητούσαμε και πολύ για τηλεόραση, ιδίως εμείς οι νέοι. Άλλωστε, ακόμα και πράγματα που μας ενδιαφέρει κάπως να παρακολουθούμε, τα βλέπουμε λίγες ώρες ή μέρες αργότερα από το youtube.

Μπράβο, λοιπόν, στις δύο νέες παραγωγές, μπράβο στους καλούς ηθοποιούς που παίζουν και λοιπά και λοιπά. Φυσικά, έπεσαν στο τραπέζι των συζητήσεων και ορισμένες απόψεις αντιδημοφιλείς μεν, νηφαλιότερες δε, όπως ας πούμε ότι, εντάξει, για τα ελληνικά δεδομένα οι παραγωγές είναι πολύ καλές, αλλά για τα παγκόσμια έχουμε δρόμο ακόμα ή ότι οι δημιουργοί σειρών (σ.σ: Ο Μανουσάκης) δεν ξεφεύγει από κάποια μέτρα και σταθμά ψιλοεπιβεβλημένης πλέον ελληνικότητας, βλέπε λεβεντιά, καλοί Έλληνες-κακοί Τούρκοι, η φιλία πάνω από όλα, εκτός από την πατρίδα και τέτοια.

Η δική μου απορία έχει να κάνει με το εξής: πόσο ανάγκη τελικά είχαμε αυτά τα καλά σήριαλ, μες στα όσα μας προβλήματα ή χαρές, μες στην δική μας ζόρικη και απαιτητική καθημερινότητα, για την οποία δεν παύουμε να γκρινιάζουμε κι εξαιτίας της οποίας δεν προλαβαίνουμε να δούμε φίλους ή/και να κάνουμε σεξ ή/και να λουστούμε περισσότερες από 2 φορές μες στην εβδομάδα; Είμαστε οι τύπισσες και οι τύποι που δουλεύουμε πολύ, (θέλουμε να) έχουμε κοινωνική ζωή, να τσεκάρουμε εκείνο το καινούργιο μαγαζί, gntm δεν γίνεται να χάσουμε, ξεκινήσαμε και γυμναστήριο γιατί το’ χουμε παρακάνει, ε, ας δούμε και μία ή δύο εξαιρετικές καινούργιες σειρές, αξιέπαινες δουλειές μπλα μπλα μπλα. (Ύπνος; Διάβασμα; Μπα..)

Όχι, εμείς οι τηλεθατές δεν είμαστε όσο πρόβατα νομίζουν οι καναλάρχες και οι διαφημιστικές ότι είμαστε. Ναι, το ωραίο και το καλοδουλεμένο πάντοτε, έτσι ή αλλιώς, αργά ή γρήγορα, ξεχωρίζει. Αλλά δεν γίναμε εν μία νυκτί έξυπνο και αξιοσέβαστο κοινό επειδή πέσαμε με τα μούτρα πάνω στην Κίτσου και τον Παπαζήση, ούτε οι ανιστόρητοι εξ ημών θα διδαχτούμε ιστορία από ένα σαραντάλεπτο σαπουνόδραμα υψηλής αισθητικής.

Πολλοί, δε, από τους εξαιρετικούς ηθοποιούς που παίζουν σε αυτά τα σήριαλ, και εδώ δεν μπορώ να μην τονίσω την περίπτωση Λεωνίδα Κακούρη και Αργύρη Πανταζάρα, κάνουν παπάδες στο θέατρο (αλλά και σε άλλα σήριαλ) τόσα χρόνια. Το ελληνικό θέατρο είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα, με την οποία μακάρι τα πρωινάδικα και τα ποπ sites να ασχολούνταν όσο κάνουν με τα τηλεοπτικά δρώμενα.

Θέλω να πω: κάποιοι έμειναν άναυδοι με τις νέες σειρές. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Κατά την άποψή μου, αυτό (δηλαδή το ποιοτικό, το όμορφο, το οργανωμένο) θα όφειλε να είναι το μέτρο του συνηθισμένου και να μην μας εκπλήσσει και τόοοοσο πολύ. Κατά την άποψή μου, επίσης, διάφοροι τηλεθεατές που τους αρέσει ένα δυνατό σενάριο και πέντε υπέροχες ερμηνείες είναι καλό να στηρίζουν και θεατρικές παραγωγές ή το πολύπαθο ελληνικό σινεμά που αγκομαχεί να κόψει κανένα εισιτήριο και που όλοι τρέχουν να το δουν αν και εφόσον αυτό βραβεύεται ή αναγνωρίζεται εκτός συνόρων.

Κατάλαβες; Λέω τώρα εγώ…