Ένας φίλος μου μαθηματικός με ενημέρωσε για τη νέα τάση που επικρατεί στην εκπαίδευση, τα φροντιστήρια και γενικά σε εκπαιδευτικές διαδικασίες. Δε χρησιμοποιούν τη λέξη «πρόβλημα» γιατί αυτό αγχώνει τα παιδιά και έτσι δεν μπορούν να αποδώσουν. Η πολιτική ορθότητα στις εξισώσεις… «Μα, τι πρόβλημα υπάρχει στην λέξη-έννοια πρόβλημα;» τον ρώτησα. Στην ζωή τους θα βρεθούν μπροστά σε προβλήματα. Όπως εμείς, οι γονείς μας, οι παππούδες μας… Με κοίταξε με απόγνωση και βάλθηκε να μου εξηγεί.
Η κυρία Μουτίδου, έχοντας γνωρίσει δόξες με την ανηλεή σάτιρα ανθρώπων και καταστάσεων (αυτοσαρκαζόμενη μάλιστα πολλές φορές), βρέθηκε αντιμέτωπη με αρκετούς στο διαδίκτυο και στα social media, λόγω ενός επεισοδίου για τους ομοφυλόφιλους. Δε χρειάζεται υποστηρικτές σε αυτό το νέο επεισόδιο της ιντερνετικής κοινωνίας που ανακαλύπτει θέματα κάθε πέντε μέρες, κάνει φασαρία και μετά τα ξεχνά. Η πολιτική ορθότητα-αν δεν το ξέρετε- είναι σαν το φλας. Μια ανάβει, μια σβήνει. Μπορεί π.χ. από μια ομάδα ομοφυλόφιλων να γίνει σάτιρα η Ελληνική σημαία. Αν όμως κάποιοι κάνουν σάτιρα με τη σημαία των LGBT, πέφτει ψαλίδι που θυμίζει όχι απλώς χούντα, αλλά 1984.
Ξέρω πολλούς ομοφυλόφιλους που έχουν σχέση, οικογένεια, είναι συγκροτημένοι και σοβαροί άνθρωποι. Και δεν μου φαίνεται καθόλου παράξενο. Όπως υπάρχουν και αντίστοιχα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια κλπ. Όποιοι παρακολουθούν την κυρία Μουτίδου, ξέρουν πολύ καλά το χιούμορ της, το στυλ της και κατά πόσο είναι ομοφοβική ή όχι. Όποιος γελάει λοιπόν με τα αστεία της για τους στρέιτ Ελληναράδες (που και εκεί κάνει γενικεύσεις και δημιουργεί καρικατούρες), θα ήταν λογικό να γελάσει και με το τελευταίο επεισόδιο με τους ομοφυλόφιλους.
Και βέβαια έχει πλάκα να την εγκαλούν από την τηλεόραση τηλεπερσόνες που οι εκπομπές τους είναι το επιστέγασμα στερεότυπων και κοινωνικού βανδαλισμού. Αν κάτι μπορεί να πει στην κυρία Μουτίδου εν είδει προβληματισμού είναι πως ίσως την έχει παρασύρει το μέσο – διαδίκτυο και προσπαθεί να μιλήσει επί παντός επιστητού… Αυτό είναι μια νέα ασθένεια που μετατρέπει τους ανθρώπους σε κόμματα και μάλιστα παλαιού τύπου που πρέπει να έχουν πρόγραμμα, άποψη για όλα τα ζητήματα…
Σε μια κοινωνία δίχως συνοχή και πολυδιασπασμένη, το να βρούμε κοινή γλώσσα και σταθερές είναι μάλλον εξαιρετικά δύσκολο. Άρα, ποια είναι τα όρια της σάτιρας; Το τι παρακολουθεί ο καθένας – καθεμία είναι δικό του θέμα και απηχεί το δικό του πολιτισμό. Αν κάποιος γελάει με τον Σεφερλή, τον Λαζόπουλο, την Μουτίδου, είναι κι αυτό δικό του θέμα. Και όλο αυτό μαζί απηχεί την ψυχή της κοινωνίας που ζούμε και αλληλεπιδρούμε. Μέχρι να βρούμε λοιπόν ξανά μια ενιαία γλώσσα (που φαίνεται δύσκολο), ας χαλαρώσουμε λίγο. Το να επιβληθεί σιωπή -είτε άμεσα είτε έμμεσα- είναι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί.
Κάθε καλλιτέχνης ας κάνει αυτό που θέλει. Προσωπικά όμως πιστεύω πως υπάρχουν όρια. Αλλά αυτό απηχεί τη δική μου οπτική και σταθερές. Δεν σατιρίζουμε τον θάνατο, τον βιασμό και την παιδεραστία. Μέχρις εκεί. Αν συνεχίσω τον κατάλογο με τις υπόλοιπες ιδέες μου και ταυτοτικά μου στοιχεία, ιδιαιτερότητες και ανησυχίες οδηγούμαστε στην παράνοια. Να απαιτήσω να μην σατιρίζουμε τους άνδρες, τους παναθηναϊκούς, τον κομμουνισμό, τα αφεντικά, τους 55άρηδες, τους ευαίσθητους, τους Έλληνες (αυτά είναι μερικά χαρακτηριστικά μου που με κατατάσσουν σε ορισμένες ομάδες);
