Πέσαμε σε μποτιλιάρισμα στην οδό Αχιλλέως. Λογικό.
Τέλος της εβδομάδας, η πλειοψηφία των κατοίκων του κέντρου γυρεύει τη φυγή, μια εξόρμηση που θα προσφέρει γενναιόδωρα ανάσες ηρεμίας και φύσης. Μέχρι τότε, γκάζι φρένο, σχεδόν σημειωτόν στην κεντρική οδική αρτηρία του Μεταξουργείου.
Καθώς χαζεύω τα ηλιόλουστα καταστήματα του δρόμου, βουλκανιζατέρ και φούρνους να ανέχονται τα καυσαέρια, επανέρχομαι στον ήρωα που ονοματοδότησε το δρόμο και το περίφημο παράδοξο του Ζήνωνα Ελεάτη – του πρώτου και αξεπέραστου φιλόσοφου-φαρσέρ. Ο Αχιλλέας αναμετριέται με μια χελώνα σε αγώνα δρόμου. Για να είναι δίκαιος (sic), ο γιός του Πηλέα δίνει προβάδισμα στο ζώο μια αξιοσέβαστη άλφα απόσταση. Σε κάθε βήμα της χελώνας, ο Αχιλλέας διασχίζει τα 9/10 της απόστασης που τους χωρίζει. Είναι, λοιπόν, θέμα χρόνου να προσπεράσει τη χελώνα;
Όχι. Δεν πρόκειται να την περάσει ποτέ, αφού πάντα θα καλύπτει μια απόσταση μικρότερη της μονάδας. Το κλάσμα των 9/10 σύντομα εγκλωβίζει τον ήρωα σε απείρως ελάχιστα διανύσματα, που δεν προφταίνουν το ένα, ηρωικό βήμα της χελώνας. Τέλος πάντων, αυτές οι μαθηματικές σκέψεις δεν ανακουφίζουν στο μποτιλιάρισμα. Οι ανάσες του Σαββατοκύριακου σαν να ξεφεύγουν.
Το συναίσθημα που γεννάει το παράδοξο του Ζήνωνα ταιριάζει με τη μυθική ενσάρκωση του παραλόγου, τον Σίσυφο. Όλοι εμείς, οι ταξιδιώτες του Σαββατοκύριακου, εγκλωβισμένοι στην κίνηση, ίσως ματαιοπονούμε με τις κλεφτές αποδράσεις μας, καταδικασμένοι να επιστρέψουμε και να ενταχθούμε στους ρυθμούς της ερχόμενης εβδομάδας, που αμείλικτη πλησιάζει. Όπως δηλαδή ο Σίσυφος, ο οποίος ό,τι και να γίνει αναγκάζεται να ανεβάζει το βράχο του αέναα στο λόφο.
Ξανά όχι, δεν ματαιοπονούμε: δεν είναι παράλογες οι εισπνοές και οι εκπνοές. Η ίδια η πόλη ανασαίνει όταν φεύγουμε και γεμίζουμε οξυγόνο, είμαστε τα αιμοσφαίριά της. Πέρα από τα μποτιλιαρίσματα και τα διανύσματά μας, ανανεωνόμαστε και μαζί ανανεώνουμε τον οργανισμό της. Μόνο έτσι η πόλη αναπνέει και συνεχίζει να ζει.