Από τον Σταύρο Μπούγκα
Σύμφωνα με τα λεξικά, είναι αυτός που σε γενικές γραμμές δεν θέλει να δουλέψει και αποφεύγει να κουράζεται. Κατανοητό. Ωστόσο, ομολογώ πως από τότε που άρχισα να σκέφτομαι περισσότερο κριτικά και κάπως λιγότερο στερεοτυπικά, ο χαρακτηρισμός τεμπέλης περισσότερο με γέμιζε ερωτήματα παρά μου έδινε απαντήσεις. Εξαιρώ τις περιπτώσεις που η τεμπελιά σαν συμπεριφορά περιγράφει όντως κατάθλιψη ή σχετίζεται με την ψυχοπαθολογία.
Υπάρχουν όμως φορές όπου αυτός που περιγράφεται ως τεμπέλης, ξαφνικά και φαινομενικά αδικαιολόγητα, αλλάζει συμπεριφορά. Τι συνέβη; Ξεπέρασε τα «ψυχολογικά του προβλήματα»; Άλλαξε προσωπικότητα και χαρακτήρα; Προφανώς όχι…
Μπορεί να είναι ο φόβος της αποτυχίας ή της επιτυχίας, μπορεί να είναι ο φόβος της αντιπαράθεσης ή κάποιος άλλος φόβος όμως εγώ προτιμώ να σταθώ στο ότι η τεμπελιά πολλές φορές είναι απλά απουσία κινήτρου.
Για παράδειγμα, δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά το ότι συμμαζεύουμε το σπίτι όταν πρόκειται να μας επισκεφτούν αγαπημένα πρόσωπα. Μάλλον το κάνουμε γιατί δε θέλουμε να νιώσουν άβολα σε έναν ακατάστατο χώρο, ούτε κι εμείς να φανούμε αφιλόξενοι.
Η επιθυμία μας να νιώσουν άνετα είναι αυτό που μας παρακινεί. Ίσως το επιχείρημα ακούγεται αφελές, όμως πριν βιαστούμε να κρίνουμε αυστηρά αποδίδοντας την τεμπελιά με τον απλοϊκό, καθημερινό μας λόγο σε στοιχεία κάποιου υποτιθέμενου χαρακτηριστικού που σχετίζεται με διαταραχή, προσωπικότητα, χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία, ας έχουμε κατά νου ότι η τεμπελιά είναι συχνά αποτέλεσμα κάποιας άλλης σκέψης και όχι αιτία μιας συμπεριφοράς.
