Τι κάνεις όταν νομίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει;
Ότι έχει χαθεί το ματς ρε παιδί μου!
Πώς τα παρατάς; Πώς χάνεις; Πώς παραδώνεσαι, όπως έλεγε μια φαφούτα γιαγιά σε ένα ξηρομερίτικο χωριό;
Είχα μείνει με έναν τηλεβόα και ήμασταν καμιά τριανταριά. Οι αστυνομικοί μας είχαν διαλύσει, χιλιάδες ημαστάνε όπως έλεγε ένας γέρος από την Κάλυμνο. Εγώ δεν την παράταγα την ντουντούκα, μέχρις που ’ρθε ένας μεγαλωμένος δικός μας, μου την άρπαξε και είπε: “Διαλυόμαστε, δεν έχει νόημα”.
Σπάσαμε και πιάσανε πολλούς δικούς μας. Μα και να μέναμε πάλι θα μας πιάνανε ούλους μαζί, όπως έλεγε ένας Αρτινός γέροντας. Ναι, αλλά σκέφτομαι πως άλλη χάρη να μας πιάσουν όλους μαζί και όχι έναν έναν.
Τι κάνεις όταν όλα νομίζεις ότι έχουν τελειώσει.
Κάπου διάβασα πως οι όμορφοι άνθρωποι αποζητούν μάταια τα άκρα! Και πως ποτέ δεν παύουν να ζητούν. Τα άκρα! Τα σύνορα τρελαίνουν όμως όπως έλεγε σε μια ταινία του Αγγελόπουλου, ο Ηλίας Λογοθέτης. Δεν είναι τόσο δραματικά τα πράγματα!
Ακόμα θυμάμαι τον φίλο μου, που ανεβασμένος στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου, εν μέσω δακρυγόνων, βομβών και μολότωφ φώναζε σκορπώντας χαμόγελο και γέλιο. “Που πάτε ωρέ Έλληνες! Μια χούφτα αλλόθρησκοι σας πήρανε φαλάγγι; Γυρνάτε ωρέ να πολεμήσετε! Ραγιάδες θα πεθάνετε;” Ξαναγυρνώ να πολεμήσω λοιπόν. Και ας χάσουμε 4-0. Εγώ μόνος μου στο μαύρο στόμα δεν μπαίνω!
Τάκης
Discussion about this post