Έφτασε επιτέλους αυτή η εποχή του χρόνου που:
-Οι αλλεργίες εξασθενούν;
-Τα air condition βαράνε διπλοβάρδιες και το άγχος σου για την ΔΕΗ επίσης;
-Οι παραλίες γεμίζουν;
-Πραγματοποιούνται όλα τα φεστιβάλ και οι συναυλίες, εσύ όμως δεν προλαβαίνεις τίποτα και στα σκάει το fomo; (fear of missing out)
Όντως συμβαίνουν τα παραπάνω: και τα θετικά και τα αρνητικά. Ακόμα κι αν προλάβεις όλα τα φεστιβάλ ή όχι, ακόμα κι αν εκνευριστείς με τον κόσμο στην παραλία ή γίνετε μια παρέα, αυτό που χρειάζεται πάντα να θυμόμαστε είναι οι παύσεις. Κάνουμε μια παύση από όλη την πληροφορία που μας κατακλύζει καθημερινά, παίρνουμε μια ανάσα και αρχίζουμε να θέτουμε διακριτά όρια και προτεραιότητες.
Ούτως η άλλως στις δυτικές κοινωνίες, σε περιόδους ειρήνης, το καλοκαίρι έχει συνδεθεί με τις διακοπές, δηλαδή παύσεις από την καθημερινότητα και την ρουτίνα της εργασίας για να δούμε κάτι καινούργιο, να ταξιδέψουμε, να δημιουργήσουμε αναμνήσεις. Έλα όμως που μερικές φορές ακόμα και σε αυτή την συνθήκη διακοπών νιώθουμε ένα συναίσθημα επιβολής: να προλάβω, να κάνω κάτι καινούργιο οπωσδήποτε, να γεμίσω το κινητό μου με φωτογραφίες – που μπορεί να μην ξανακοιτάξω.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι διττός. Αφενός, έχουμε διαμορφώσει πια μια αντίληψη ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα, ακριβώς επειδή οι αλλαγές που αντιμετωπίζουμε είναι ραγδαίες και σε σύντομο χρονικά διάστημα. Οπότε, σε αυτό το πνεύμα βιασύνης αναπόφευκτα επηρεαζόμαστε και ψυχολογικά. Αυτό γίνεται πιο έντονο και λόγω του τρόπου με τον οποίο έχει δομηθεί η καθημερινότητά μας καθώς δουλεύουμε όλο τον χρόνο για αυτή την μία ή δύο εβδομάδες διακοπών. Αφετέρου, ακριβώς αυτός ο καταιγισμός πληροφοριών και η κατασκευασμένη εικόνα της καλοπέρασης και του «bien vivre» έχει αρχίσει και λειτουργεί περισσότερο καταθλιπτικά, παρά αναζωογονητικά-δεν είμαστε όλοι ίδιοι και στην πραγματικότητα, δεν αναζητούμε τα ίδια πράγματα.
Η παύση που εγώ προτιμώ είναι το θερινό σινεμά. Είναι η θερινή μου αγάπη που την ξανασυναντώ κάθε καλοκαίρι και νιώθω το ίδιο ενθουσιασμένη είτε επισκεφτώ ένα καινούργιο για εμένα, είτε ένα ήδη γνώριμο σινεμαδάκι. Όταν βλέπεις μια ταινία κάτω από τον νυχτερινό ουρανό, με την αντίθεση του μοναδικού φωτός του προτζέκτορα, ο χρόνος σταματάει.
Αν και συλλογική διαδικασία, δεν νιώθεις να χάνεσαι λίγο στην ιστορία- είτε αυτή αφορά μια κλασική αφήγηση, είτε μια πειραματική; Είναι μια παύση μιας ή δύο ωρών η οποία όμως προϋποθέτει μια συναισθηματική και διανοητική συμμετοχή, γεγονός το οποίο μας βοηθά και μετά το τέλος της ταινίας. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι οι καπνιστές (ή ατμιστές;) βρίσκουν τον τόπο τους και μπορούμε όλοι να απολαύσουμε κάτι δροσιστικό σε έναν ανοιχτό χώρο.
Ένα από τα αγαπημένα μου θερινά σινεμά είναι το Cine Lila. Εσάς ποιο είναι το αγαπημένο σας σινεμαδάκι;