Όλα αυτά που διαβάζουμε για τους κινδύνους τής Τέταρτης Ρομποτικής Τεχνολογικής Επανάστασης φαίνεται πως μας έχουν επηρεάσει, έχουν διαβρέξει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, έχουν διαποτίσει το Συλλογικό Ασυνείδητο, έχουν ρηγματώσει την ατομική συνειδητότητα και ζούμε (προσωρινά) μέσα σε κεραίες και καλώδια, μέχρι όλα αυτά να αντικατασταθούν από μικροσκοπικά απειροελάχιστα «τσιπάκια» σε μέγεθος κόκκου άμμου.
Μάλιστα. Και το παραμύθι; Ο μύθος;
Τι καλύτερο, πλέον πρόσφορο από την παραμυθική «Αλίκη» τού Λιούις Κάρολ;
Εκεί είχαμε απλώς να παλέψουμε με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες τής Πανανθρώπινης Συλλογικής Ψυχής; Άντε και χρησιμοποιούσαμε μερικά ελιξίρια, μαγικά βοτάνια βρασμένα σε ορειχάλκινο τέντζερη κάποια ασέληνη νύχτα.
Ήδη από την Πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση, χάσαμε – δυστυχώς – την μαγική αντίληψη τού κόσμου, εκείνο το θεϊκό δώρο που έθρεψε τούς προγόνους μας χιλιετίες τώρα.
Η Επιστήμη αντικατέστησε τη Θρησκεία, η Τεχνολογία εξετόπισεν βιαίως τον κάθε Θεό από τον θρόνο Του/Της.
Η ίδια η Φιλοσοφία συρρικνώθηκε χάνοντας την Ποίηση, αρχέγονο σύμμαχό της.
Και η ίδια η Ποίηση κατέστη άμουσος, άρα ανάπηρη, με δεκανίκια τον ρασιοναλισμό και τον εμπορευματικό πραγματισμό.
Σταματώ εδώ – για να μην καταθλιφτούμε παραπάνω – και περνάω αμέσως στα της παραστάσεως.
Μάλιστα. Σοφό το τέχνασμα με τα φώτα να κινούνται αντί να κινούνται τα φωτιζόμενα πρόσωπα και αντικείμενα.
Εντάξει και με τις μπαρμπουλωμένες φιγούρες των ορατών επί σκηνής φροντιστών.
Ταιριαστό και το χάος των καλωδίων που δημιουργούσε έναν ηλεκτρικό λαβύρινθο.
Οθόνη που προβάλλει ταυτόχρονα ένα ενυδρείο όπου ενσταλάζονται διάφορα υγρά. Απότοκος τής ψηφιακής μοναξιάς μας.
Εντάξει και ο εξπρεσιονισμός τής μιμικής παντομίμας στην οποία επιδόθηκε η δήθεν παλιμπαιδίζουσα ηθοποιός.
Ωραίο το τέχνασμα με τα φουσκωμένα λευκά μπαλόνια διαφορετικών όγκων.
Η αυξομείωση των μεγεθών μπορεί να εξηγηθεί βεβαίως ψυχαναλυτικώς ως σεξουαλικά υπονοούμενα που αφορούν τα γεννητικά όργανα, όμως έχουν ήδη ακουστεί οι θεωρίες περί παιδεραστικών παρεκκλίσεων τού συγγραφέα ενός τόσο κρυπτικού παραμυθιού που αδυνατούμε να αποκωδικοποιήσουμε τα πυκνά σύμβολά του.
Προσωπικά, με τρόμαζε πάντα (από παιδί) ετούτο το σκοτεινό παραμύθι με την ηρωίδα που βλέπει το ύψος της να αυξομειώνεται. Τώρα (ως μεγάλος) το βρίσκω τελείως γκροτέσκο, έως και γελοίο.
Σκηνοθέτης όμως και ηθοποιός, επί σκηνής τεχνικός (υπεύθυνος για το ηχητικό τοπίο κυρίως), αλλά και φροντιστές-κούκλες (που παραπέμπουν στο «Μαύρο Θέατρο τής Πράγας»), δημιουργούν μία εφιαλτική, καφκική, οργουελική ατμόσφαιρα, που σώζεται όμως χάριν τής συνεκτικής κι ομοιογενούς αισθητικής της.
Εξηγούμαι: η ομοιόμορφος αναλογία όψεως-ηχοτοπίου αποδίδει τα μάλα, αφού καθησυχάζει τον/τη/το θεατή βυθίζοντάς τους σε μια μισο-υπνωτική κατάσταση.
Προσωπικά, εγώ κρατήθηκα πολλές φορές για να μην ροχαλίσω, εάν και είχα ξυπνήσει αργά (και το πρωί και το απόγευμα).
Τα αριστουργηματικά κείμενα, που θεωρούνται ΚΑΙ κλασικά, λειτουργούν ως τα καλύτερα μυοχαλαρωτικά, αν όχι και υπνωτικά χάπια. Μόνον που εδώ δεν επιτελούν και αγχολυτικό λειτούργημα.
Ωραία παράσταση, σκηνοθετικός άθλος. Πλήρης εναρμόνισις των πάντων. Μην την χάσετε.
Δάχτυλο και πόδι που αυξομειώνονται…. Χμ…. «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου»!!!
Μετ’ επιφυλάξεως και θεατρόφιλος μέχρι τελικής επί-πτώσεως,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr
INFO:
https://www.viva.gr/tickets/theater/aliki-tou-lewis-carroll/
