To Φεστιβάλ «ΝΥΧΤΕΣ ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΛΑΝ ΠΟΕ: ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ 1845-2025» τρέχει στην πόλη με κέντρο το Μεταξουργείο σε μια ιδέα της ομάδας ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ. Τις επόμενες μέρες, η ομάδα Creatists φέρνει στο Rabbithole την performance «ΛΗΘΗ VS ΘΥΜΗΣΗ – ΔΟΚΙΜΗ ΠΟΕ» που βασίζεται σε σημαντικά κείμενα του Πόε και εμείς μιλήσαμε με τη Μίκα Στεφανάκη κυρίως για τον πυρήνα του έργου που δεν είναι άλλος από τη μνήμη και την απουσία της.
Ποια κείμενα του Πόε επιλέχθηκαν για την περφόρμανς;
Επιλέχθηκαν τα διηγήματα «Το πηγάδι και το εκκρεμές», «Η μαρτυριάρα καρδιά», «Η Βερενίκη», «Η σιωπή» και το ποίημα «Το κυρίαρχο σκουλήκι». Από τα παραπάνω κείμενα χρησιμοποιούμε τον μύθο και τις θεματικές του Έντγκαρ Άλλαν Πόε ώστε να πούμε την δική μας ιστορία που αφορά τη λήθη της θνητότητας απέναντι στη θύμηση της ύπαρξης.
Στη μάχη μνήμης – λήθης, τι παίζει ρόλο για την ανακάλυψη της αλήθειας;
Η μάχη μεταξύ μνήμης και λήθης είναι στην ουσία η μάχη που δίνουμε καθημερινά οι άνθρωποι για να υπάρχουμε. Σε αυτή την υπαρξιακή αναζήτηση – διαδρομή, τα εφόδια που χρειαζόμαστε είναι η σιωπή για να ακούσουμε την αλήθεια μέσα μας και γύρω από εμάς, η σύνδεση με την παιδικότητά και την ταυτότητά μας, η αποδοχή του τραύματος που έχουμε βιώσει, η πίστη για ατομική και συλλογική εξέλιξη και η συνέπεια απέναντι στον εαυτό μας.
Τι νοούν ως αλήθεια οι χαρακτήρες του έργου;
Η μέγιστη αλήθεια των χαρακτήρων είναι ότι η μη αποδοχή του παιδικού τραύματος σε οδηγεί σε μία δυσλειτουργική ενήλικη ζωή με φοβίες, εμμονές, κατάθλιψη, ψυχοσωματικές ασθένειες, μοναξιά, όπου κάποια στιγμή φτάνεις στο έσχατο σημείο της απόγνωσης. Σε αυτό το σημείο χρειάζεται να σωπάσεις και να ακούσεις την αλήθεια που υπάρχει μέσα σου, όποια κι αν είναι αυτή, και να επιλέξεις αν θα βυθιστείς στη λήθη της θνητότητας ή θα θυμηθείς να ζήσεις με τους δικούς σου όρους και κανόνες.
Πώς προσεγγίσατε κινησιολογικά το έργο του Πόε;
Η κίνηση προέκυψε μέσα από αυτοσχεδιασμούς και τεχνικές σωματικού θεάτρου που χρησιμοποιούμε πάνω στον ποιητικό λόγο. Προκύπτει οργανικά και μέσα από τις ανάσες.
Κατά τη γνώμη σας, η κοινωνία μας επιλέγει τη μνήμη ή τη λήθη; Σβήνουμε τις μνήμες μας;
Οι ρυθμοί της κοινωνίας από το σχολείο όντας παιδιά μέχρι και την εργασία ως ενήλικες, είναι τόσο γρήγοροι και ανελέητοι που κάπως αναγκαζόμαστε να ξεχνάμε να ζούμε το παρόν. Το υποσυνείδητό μας είναι εγκλωβισμένο στο παρελθόν και το συνειδητό μας κομμάτι κυνηγάει το μέλλον. Ξεχνάμε γρήγορα μια βόλτα που κάναμε χθες στη θάλασσα και την αίσθηση χαράς και πληρότητας που μπορεί να μας άφησε ο ήχος των κυμάτων και του απέραντου γαλάζιου. Επιστρέφοντας στο σπίτι ξεκινάμε τους στόχους της επόμενης ημέρας ή της επόμενης εβδομάδας. Έχουμε ξεχάσει την αίσθηση που μας άφησε το πρώτο μας παιχνίδι ως παιδιά. Το μυαλό γυροστρέφει μόνο σε αρνητικά γεγονότα του παρελθόντος. Σαν να νιώθουμε ότι δεν αξίζουμε να μένουμε στο αίσθημα της χαράς παραπάνω από μερικά λεπτά. Σαν να κυνηγάμε μια ευτυχία που υπάρχει ήδη μέσα μας αλλά έχουμε ξεχάσει την αίσθησή της.
Αν χρωματίζατε τη μνήμη και τη λήθη, τι χρώμα θα τους δίνατε;
Όπως αυτό αναφέρεται και στο δικό μας κείμενο, που έχει προκύψει από αυτοσχεδιασμούς της ομάδας, το γκρι είναι η κατάσταση της λήθης, το οποίο συμβολίζει τα παγωμένα συναισθήματα, και λευκό & μαύρο η κατάσταση της θύμησης, που συμβολίζουν το φως και το σκοτάδι που υπάρχει μέσα μας.
Τελικά, σε αυτή την «περιπλάνηση» καταφέρνουμε να ξαναβρούμε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας;
Για εμάς αυτή η διαδρομή είχε ξεκινήσει κάποια χρόνια πριν με τη θεατρική περφόρμανς «Το παιδί που κρύφτηκε», η οποία ήταν work in progress και δεν είχε ολοκληρωθεί. Τώρα δανειζόμενες τον μύθο από τις ιστορίες του Πόε και μέσα από τις δικές μας προσωπικές εμπειρίες και προσωπική εξέλιξη , αυτό που θεωρώ έχουμε καταφέρει είναι να αποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε του παιδί που έχουμε κρύψει μέσα μας. Η αποδοχή είναι άλλωστε το θεμέλιο βήμα σε καθετί.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
CREATISTS
ΛΗΘΗ VS ΘΥΜΗΣΗ – ΔΟΚΙΜΗ ΠΟΕ
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Χάσκα
9,10,11 & 12 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ | RABBITHOLE
Η Καλλιτεχνική εταιρεία Creatists, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «ΝΥΧΤΕΣ ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΛΑΝ ΠΟΕ: ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ 1845-2025» παρουσιάζει το έργο «ΛΗΘΗ VS ΘΥΜΗΣΗ – ΔΟΚΙΜΗ ΠΟΕ» από 9 – 12 Ιανουαρίου 2025 στις 21:00 στο Rabbithole (Γερμανικού 20, Αθήνα, 10435) σε σκηνοθεσία Κατερίνας Χάσκα.
Το έργο «Λήθη Vs Θύμηση – Δοκιμή Πόε» είναι ένα θεατρικό κείμενο work in progress. Έχει προκύψει μέσα από μια ερευνητική διεργασία και θεατρικούς αυτοσχεδιασμούς, μέθοδος πάνω στην οποία εργάζεται η σκηνοθέτις Κατερίνα Χάσκα με τη θεατρική της ομάδα και η οποία στοχεύει να εμβαθύνει σε θέματα όπως η ψυχική σύγκρουση, η σύγκρουση ταυτότητας και η κοινωνική σύγκρουση, ο ποιητικός λόγος και η κίνηση, μέσα από το πρίσμα του υπαρξισμού.
Πρόκειται για μία περφόρμανς που εισχωρεί στις μύχειες σκέψεις, τις περιπλοκές της ανθρώπινης ψυχής, εξερευνώντας εσωτερικές και συγκρουσιακές μνήμες της ταυτότητας και των κοινωνικών συγκρούσεων μέσα από τις οποίες μάχονται οι χαρακτήρες να βρουν την αλήθεια τους στον περίπλοκο κόσμο μας. Οι χαρακτήρες δεν έχουν ταυτότητα και συναντιούνται σε έναν άγνωστο χώρο και αόριστο χρόνο. Η αφήγηση ξετυλίγεται μέσα από ένα μοναδικό μείγμα ισχυρών μονολόγων και διαλόγων από επιλεγμένα ποιήματα και διηγήματα του Άλαν Πόε, με επαναλαμβανόμενες φράσεις, μυσταγωγικές παύσεις και σιωπές, και καινοτόμων τεχνικών σωματικού θεάτρου και θέατρο του παραλόγου. Ντύνεται με ατμοσφαιρικούς απόκοσμους φωτισμούς, σκηνικό διάκοσμο installation το οποίο χτίζεται και γκρεμίζεται επί σκηνής και πρωτότυπη μουσική-ηχοτοπία.
Σκηνοθετικό σημείωμα:
Την πρώτη φορά είχε κενό. Μια μαύρη τρύπα. Σιωπή.
Στο δεύτερο χτύπημα ακούσαμε ένα γέλιο που ξέφυγε.
Μάλλον κατά λάθος και το κρύψαμε.
Κομψά. Ξεδιάντροπα. Με ένα τυπικό. Συγνώμη.
Μπήκα. Χωρίς να χτυπήσω. Χωρίς να ντραπώ.
Μέχρι να φτάσω στο διάδρομο είχα κιόλας μάθει
για την ντροπή και το θράσος.
Με το βλέμμα χαμηλά, συνέχισα.
Στις πρώτες αίθουσες διδασκόταν
το πώς να σβήνεις μνήμες.
Στις επόμενες μας μάθαιναν το γκρι χρώμα.
Η παλέτα μας έγινε
μονόχρωμη και ξεχάσαμε.
Γρήγορα.
Για αυτό κάνουμε παιδιά. Για αυτό. Για να θυμηθούμε.
Για να θυμηθούμε το παιδί που κρύφτηκε.
Και κάπως έτσι η παιδικότητα κρύβεται φοβισμένη από την εγκατάλειψη και την απόρριψη των μεγάλων. Δύο φοβισμένα όντα που έρχονται αντιμέτωπα με πραγματικότητες που υπερβαίνουν το λόγο σε ένα ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας. Ένα ταξίδι αναζήτησης της χαμένης επικοινωνίας και της ντροπιασμένης επαφής. Ένα ταξίδι εσωτερικής σύγκρουσης και πλασματικού τρόμου, ένα ταξίδι σύγκρουσης με τα πρέπει της κοινωνίας και της θρησκείας. Ένα παιδί που κάποτε υπήρξε, αλλά κρύφτηκε στην έπαρση της σοβαροφάνειας ενός ενήλικα. Δύο πλάσματα αναζητούν επί σκηνής την αποδοχή του παρελθόντος που θα τους επιτρέψει τη σύνδεση με το παρόν. Αναζητούν τη Θύμηση μέσα από το Σκοτάδι της Λήθης.
Κατερίνα Χάσκα
Η ταυτότητα της παράστασης
ΛΗΘΗ VS ΘΥΜΗΣΗ – ΔΟΚΙΜΗ ΠΟΕ
Είδος: performance
Διάρκεια: 70 λεπτά
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία-Επιμέλεια κειμένων: Κατερίνα Χάσκα
Κίνηση: Μίκα Στεφανάκη
Μουσική: Κωστής Κόντος
Σκηνικά – Installation Art: Δημήτρης Μέλλος
Κοστούμια: Μάγδα Καλέμη
Κατασκευή κοστουμιών: Βάλια Πιτσούνη
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ραφαέλα Καβαζαράκη
Γραφείο τύπου – Επικοινωνία: Ράνια Παπαδοπούλου, Blue Rosebud Productions AMKE
Social Media: Betterfly Digital
Παραγωγή: Creatists AMKE
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μίκα Στεφανάκη, Κατερίνα Χάσκα, Ραφαέλα Καβαζαράκη
Παραστάσεις: 9-12 Ιανουαρίου 2025 στις 21:00
Τιμή εισιτηρίου: 10€