Πάντως ένα είναι το σίγουρο: Σαν κάτι να μην πηγαίνει πολύ καλά, μωρέ άνθρωποι.
Η απαξίωση των ανθρώπινων σχέσεων σε συνδυασμό με τη μοναξιά που νιώθει ο σύγχρονος άνθρωπος, έχει οδηγήσει πολλούς στο να αναζητάν τη συντροφιά στα κατοικίδια. Μέχρι ενός σημείου αυτό είναι θεμιτό και ίσως να μπορεί να απαλύνει κάποια σοβαρά προβλήματα που δημιουργούνται από την κατάσταση. Αλλά όπως πολλά θέματα μέσα στην καθημερινότητα οδεύουν προς την τρέλα και την υπερβολή, έτσι κι εδώ έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν λίγο τα πράγματα.
Βλέπουμε κάποιους ανθρώπους να συμπεριφέρονται στα παιδιά τους σαν να είναι σκυλιά και στα σκυλιά σαν να είναι παιδιά. Πολλές φορές ένα ζώο χαίρει μεγαλύτερης φροντίδας, αγάπης και προσοχής απ’ ό,τι ένα παιδί ή ένας άλλος άνθρωπος. Επίσης, στα χρόνια αυτά του φόβου, του εγκλεισμού (όχι μόνο λόγω κόβιντ) και του παραλόγου βλέπουμε πιο πολλούς σκύλους να βολτάρουν στους δρόμους, παρά παιδιά.
Βλέπουμε τις πλατείες, τα πάρκα και τις κούνιες να αδειάζουν από παιδικές φωνές και παρουσίες και να δημιουργούνται ειδικά πάρκα για να κοινωνικοποιούνται και να παίζουν τα σκυλάκια μεταξύ τους.
Γι’ αυτό κι εγώ αναφωνώ:
Το ζήσαμε κι αυτό.
