γράφει η Κατερίνα Ξάνθη
Αφιερωμένο λοιπόν στα καλοκαίρια που θα έρθουν. Στους ανθρώπους που πρόκειται να γνωρίσουμε, που θα γελάμε μαζί τους μέχρι το ξημέρωμα. Στους καλοκαιρινούς αυτούς έρωτες που τους ζεις κάθε χρόνο, που μπορεί να μη γίνεται και κάτι το τρομερό ρε παιδί μου, αλλά εσύ αισθάνεσαι την καρδιά σου να πετάει, να νιώθεις ότι θα σπάσει.
Στα καλοκαίρια, χωρίς άγχος πια! Στα καλοκαίρια που θα ζεις την κάθε μέρα κυριολεκτικά σαν να είναι η τελευταία σου, που θα γελάς μέχρι να πονάει η κοιλιά σου και τα μάγουλα σου να νιώθεις ότι θα σκιστούν. Στις νύχτες που θα μένεις ξύπνιος ξαπλωμένος στα πετραδάκια μιας παραλίας, χαζεύοντας τα αστέρια. Και θα σκέφτεσαι “άραγε τι υπάρχει έξω από εδώ” ή “αυτό το αστέρι που βλέπω εγώ τώρα μπορεί να το βλέπει και κάποιος άλλος”.
Στους χορούς που πρόκειται να ρίξουμε, που θα γλεντήσουμε με ανθρώπους που θα γνωρίσουμε εκείνη την ημέρα. Στα επόμενα καλοκαίρια που η ζωή θα είναι καλύτερη.
Εγώ αυτό που περιμένω είναι να νιώσω το συναίσθημα της ελευθερίας! Στο ένα χέρι η μεγάλη μου βαλίτσα γεμισμένη μέχρι πάνω με ρούχα, που η μαμά φώναζε ‘’Πού τα πας όλα αυτά βρε παιδί μου;’’ και στο άλλο χέρι ο σκύλος με ένα γαλάζιο μαντήλι στο λαιμό έτοιμος για όλα! ‘’Με ένα μαντήλι προίκα που λέμε’’. Και τα εισιτήρια στην τσάντα.
