Αχ, αυτή η ημερομηνία 29 Σεπτεμβρίου! Έφερε σπουδαίους άνθρωπος στο φως, αλλά και πήρε…
Η Σπεράντζα τα καλοκαίρια ήταν πάντα στο εξοχικό της στο Λουτράκι, μέναμε κοντά, τη φρόντιζε μια φίλη, η Κατερίνα και της έφτιαχνε τα μαλλιά η κολλητή μου η Ελένη. Με αγαπούσε πολύ και ήθελε να της κρατάω συντροφιά. Πολλές φορές την έπαιρνα με το καροτσάκι της και την πήγαινα στην παραλία του Λουτρακίου για καφέ, μιλούσε καλιαρντά και με έκανε να γελάω.
Συζητούσαμε για τον κινηματογράφο, για το θέατρο, για τις καλές επιθεωρήσεις και εγώ ρουφούσα σα σφουγγάρι, μιλούσαμε και για την άλλη αγαπημένη ,τη Ζωζώ, την οποία λάτρευε, όπως και τη Μάγια Μελάγια και μου έλεγε και για άλλους σπουδαίους της εποχής εκείνης, το Φωτόπουλο, το Σταυρίδη, το Λογοθετίδη.
Αγαπούσε πολύ τη μουσική, ακούγαμε πολλή μουσική παρέα και μου ‘λεγε ότι οι αγαπημένοι της ήταν ο Νταλάρας και η Αλεξίου γιατί ”ταξίδεψαν” το ελληνικό τραγούδι σε όλο τον κόσμο και, για αυτό που έχουν προσφέρει στον πολιτισμό, τους θεωρούσε σπουδαίους. Της άρεσε και το “Μάμπο” με την Άλκηστη που ενώ το είχε πρωτοπεί εκείνη, θεωρούσε πως έκανε δεύτερη καριέρα το τραγούδι με την Πρωτοψάλτη.
Είχε αυτή τη γενναιοδωρία η Σπεράντζα που σπάνια συναντάς σε Καλλιτέχνη. Ήταν ειλικρινής, καλλιεργημένος άνθρωπος, σκεπτόμενος, διάβαζε πολλά βιβλία και μου είχε χαρίσει αρκετά. Μου έλεγε ιστορίες από τη ζωή της, το πόσο πολύ αγαπήθηκε και αγάπησε, αλλά και στενοχώριες που δεν τις εξιστορούσε με λύπη, αλλά με χαμόγελο.
Εκείνο το Καλοκαίρι του 2009 εγώ προσωπικά περνούσα υπέροχα, ήμουν τρελά ερωτευμένος και η θετική της αύρα, οι συμβουλές της και το μοναδικό της χιούμορ βοηθούσαν στο όλο σκηνικό…Είχε μεγάλη καρδιά η Σπεράντζα! Τα λέγαμε όλα! Αργότερα κατάλαβα αυτό που λένε: “τους χορτάτους ανθρώπους μην τους φοβάσαι.”
