Θυμάσαι τότε; Έμπαινε η άνοιξη και πήγα να σε αγκαλιάσω. Στο ‘χα πει πως έχω “μπουμπουκιάσει” για πάρτη σου. Εσύ με κοίταξες σαν σεμεδάκι και είπες “δεν έχει μέλλον” και την έκανες για άλλες παραλίες…
Θυμάσαι τότε; Που ήρθε τρέχοντας η κόρη σου για να σε αρπάξει αγκαλιά και εσύ τραβήχτηκες γιατί ήταν γεμάτη χώματα και θα λέρωνε το λευκό σου φόρεμα. Και είχες να βγεις μετά…
Θυμάσαι τότε; Που ήθελες να αγκαλιάσεις τον συνάδελφό σου γιατί είχε ξηγηθεί καλά μπροστά στο αφεντικό σου και σε είχε υπερασπιστεί. Αλλά τρόμαξες με αυτήν την διάχυση, μιας και δεν προβλέπεται από τον εταιρικό κώδικα και ίσως να σε παρεξηγούσαν και οι υπόλοιποι συνάδελφοι….
Θυμάσαι τότε; Που η κοπέλα που σε κοίταγε μόλις είχε βγει από την θάλασσα; Και ήθελες να πας και να την αγκαλιάσεις και ας μη την ήξερες; Αλλά δεν το ‘κανες και εκείνη χάθηκε στην παρέα της και στις κολλητές της…
Έχω καλά νέα και κακά…
Τα κακά είναι πως αυτές οι στιγμές χάθηκαν. Δεν τις γεύθηκες, δεν τις τόλμησες. Και πως μετά από όλα όσα ζούμε, η αγκαλιά σαν κίνηση θα είναι ενοχοποιημένη. Ακόμα και μέσα στην οικογένεια, καλό είναι να αποφεύγεται για κάποιο διάστημα… Θα σου λείψει;
Τα καλά νέα είναι πως αυτό που τώρα μας μοιάζει βουνό, το πιο πιθανό μετά από καιρό να είναι ένας εφιάλτης που πέρασε. Ελπίζω δηλαδή. Πως θα ‘ναι ακόμα μια χαρακιά στο σώμα της ανθρωπότητας. Και τότε, αυτό είναι το καλό νέο, θα μπορούμε να ξαναέχουμε την επιλογή της αγκαλιάς. Το τι θα κάνουμε είναι άλλο θέμα…
