Αν υπάρχει κάτι “που αξίζει’’, αυτό είναι θαμμένο κάτω από τόνους χώματος.
Όπου “χώμα”:
Άχρηστες πληροφορίες, μισερές αλήθειες, κακοήθη ψέματα, επιλεκτική προβολή, αποσιώπηση γεγονότων, τοξικές ιδεοληψίες, έντεχνες συρραφές, πληρωμένες δημοσιεύσεις, επιστημονική παραχάραξη, ψευδεπίγραφες αφηγήσεις, αμοιβαδικές ρητορείες, επιχειρήματα κομμένα και ραμμένα στην όποια αφήγηση. Όλα αυτά και άλλα τόσα, η “νεοελληνική πραγματικότητα’’ τα εκκρίνει με γοργούς ρυθμούς. Δυστυχώς ως κοινωνία έχουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα υλικά που θάβουν όλο και πιο πολύ την ίδια μας την υπόσταση.
Μα υπάρχει κάτι “που αξίζει”;
Η επίσημη επιτροπή για τον εορτασμό των 200 χρόνων στέκεται αμήχανη. Αναγκάζεται εκ του “θεσμικού ρόλου της” να μιλήσει για Επανάσταση, αλλά κρατάει με… φροντίδα [?] μακριά τον Λαό. “Λανσάρει” νομί- σματα – υπερπαραγωγές που κοστίζουν 7.000 ευρώ, τσαντάκια των 380 ευρώ και βέβαια δεν παραλείπει να κάνει τεμενάδες στις Μεγάλες Δυνάμεις (εμπόρους όπλων και Ιστορίας), καλλιεργώντας μαζί με πολλούς Ιστορικούς το αφήγημα πως χωρίς αυτές θα ήμασταν ακόμα μία Οθωμανική Επαρχία.
Οι κιτς “υπερπατριώτες” κάνουν διαγωνισμό φουστανελοφορίας, παραμορφώνουν το εθνικό φρόνημα με άναρθρες και μισάνθρωπες κραυγές, υπόσχονται Νέα Μακρονήσια στις ιστοσελίδες τους, βωμολοχούν και περιυβρίζουν νεκρούς με γκραφίτι. Ονειρεύονται νέα στρατοδικεία κρατώντας για τον εαυτό τους τον ρόλο του Βασιλικού Επιτρόπου.
Οι “εξεγερμένοι” βανδαλίζουν αγάλματα και προτομές, παθαίνουν κρίση με οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα και Ελληνισμό πλην των πιτόγυρων, του Ικαριώτικου και του Μελιγαλά. Εκστασιάζονται με αποδομητικά συνθή- ματα. Μηδενίζουν και εχθρεύονται οτιδήποτε δεν ταιριάζει απόλυτα με την δική τους ονείρωξη.
Και τι γίνεται;
Το να μην παίρνεις μέρος σε αυτό το κοινωνικό ξεχαρβάλωμα με όποιο κόστος, δεν είναι λίγο. Το να μην συμβάλλεις στην ταφή της Ιστορίας, να μην σκοτώνεις την μνήμη, να μην χειροκροτείς εκφυλισμένες εκδοχές της σύγχρονης Νεοελληνικής παράνοιας. Καμία προγονοπληξία, αλλά χωρίς ρίζες καρπός δεν βγαίνει. Υπάρχει κούραση. Αλλά χωρίς σκάψιμο τίποτα δεν προκύπτει. Χωρίς αυτόνομη σκέψη και αμφισβήτηση των βεβαιοτήτων, χωρίς ανάκτηση της υπόστασής μας ως έθνος, ως λαός, ως κοινότητες και ωςάνθρωποι θα βρεθούμε και εμείς κάτω από τόνους χώματος.
Καλή λευτεριά με σκέψη και σκάψιμο!
Δράσεις που να απευθύνονται στους πολλούς
«Η στρατιωτική παρέλαση θα έπρεπε να είναι το ένα σκέλος της όλης τελετής. Το άλλο σκέλος έπρεπε να είναι ο πολιτισμός της Νέας Ελλάδας, που ήταν απών. Αυτός έπρεπε να επιδειχθεί στους ξένους προσκε- κλημένους. Και έπρεπε να υπάρχει επίσης αντιπροσωπεία των κατοίκων του λεκανοπεδίου. Αντιπροσω- πεία, αφού η πανδημία επέτρεπε μόνον σε λίγους τη φυσική παρουσία. Θα μπορούσαν οι διοργανωτές να έχουν προβλέψει ο κάθε δήμος να εκπροσωπηθεί με κληρωτό εκπρόσωπο και όλοι αυτοί να στέκονταν απέναντι από την εξέδρα των επισήμων με ένδειξη του δήμου που εκπροσωπούσαν.
Έτσι δεν θα φαινόταν ότι όλη αυτή η τελετή ήταν μια επίδειξη σε λίγους εκλεκτούς ή που δέχτηκαν να ανταποκριθούν στην επίσημη πρόσκληση. Και έλειπε εκπρόσωπος εκείνου του κράτους που χωρίς υστερόβουλη απόφαση ήταν το πρώτο που αναγνώρισε το νέο ελληνικό κράτος: η Αϊτή! Άραγε είχε προσκληθεί; Ας ελπίσουμε ότι η έλλειψη της προβολής του πολιτισμικού σκέλους της νεότερης Ελλάδας θα βρεθεί τρόπος να διορθωθεί στη διάρκεια της χρονιάς. Και όχι με τα υπεράριθμα επιστημονικά συμπόσια και συνέδρια, αλλά με δράσεις που να απευθύνονται στο κοινό, στους πολλούς Έλληνες, με αίσθημα οφειλής στην ιστορία και με όραμα για το μέλλον.
Με αίσθημα ευθύνης! Τα τηλεοπτικά στιγμιότυπα δεν επαρκούν, δεν ανταποκρί- νονται και δεν καλύπτουν το μέγεθος της ιστορικής πραγματικότητας. Είναι απλές νύξεις.»
ΗΤΑΝ ΣΤΑ 1860 ΟΤΑΝ Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΑΡΑΣΧΟΣ ΕΓΡΑΦΕ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ:
«Εγείρου ο διάδοχος τοσούτων ημιθέων!
Σχίσε του Φράγκου την στολήν, υιέ της φουστανέλλας! Αρνήσου τον πολιτισμόν των πλάνων Ευρωπαίων Και γίνου πάλιν Λιακατάς και Δράκος και Τζαβέλλας!»