Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοίτησε από το τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ και αρίστευσε στο μεταπτυχιακό της Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις. Από τις αρχές του 2000 που έγινε ιδιαίτερα γνωστός μέσα από τη σειρά “Δέκα Λεπτά Κήρυγμα”, δεν έχει σταματήσει να εργάζεται στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, με πολύ πάθος και μεράκι. Εκτός όμως από την υποκριτική τέχνη, έχει γράψει θεατρικά έργα στα ελληνικά και στα αγγλικά, για τη σκηνή και το ραδιόφωνο, τα οποία έχουν παρουσιαστεί με επιτυχία, αλλά και σενάρια για την τηλεόραση. Με αφορμή τα Σεμινάρια Διασκευής πεζού για σενάριο & παράσταση που ξεκινούν την επόμενη εβδομάδα στον ΙΑΝΟ, είχαμε μία σύντομη αλλά πολύ ουσιαστική κουβέντα, με κέντρο – τι άλλο; – το Θέατρο και τις Τέχνες που η απουσία τους έχει αρχίσει να γίνεται ιδιαίτερα αισθητή.
Είστε εδώ και αρκετά χρόνια ενεργός τόσο στο θέατρο, όσο και στην τηλεόραση και το σινεμά. Έχει διαφορά το ένα μέσο από το άλλο; Ποιο σας γοητεύει περισσότερο;
Σήμερα μου φαίνονται όλα υπέροχα, τόσο μακριά που βρίσκονται. Καλά, θέατρο έχουμε να παίξουμε ένα χρόνο, αλλά και η άνθιση των ελληνικών σειρών στην τηλεόραση ανακόπηκε από την πανδημία. Θα σου έλεγα ότι είναι τρία διαφορετικά ποτά: το σινεμά μοιάζει με παλαιωμένο ουίσκι που το πίνεις σε σφηνάκι, κρατάει λίγο αλλά το θυμάσαι για καιρό, η τηλεόραση μοιάζει με το νερό της βρύσης, σε ξεδιψάει, φτιάχνεις καφέ, μαγειρεύεις, αλλά πλένεις και τα χέρια σου, κάνεις και τη λάντζα ενώ το θέατρο είναι πηγή στο βουνό. Αν πιεις μια φορά δεν θες να σταματήσεις να πίνεις. Αν σχηματίζει δε και βάθρα μέσα στην οποία μπορείς να κολυμπήσεις, τότε μιλάμε για ευτυχία.
Τα θέατρα είναι κλειστά εδώ και ένα χρόνο με ένα μικρό διάλειμμα. Σας έχει λείψει; Πώς έχετε βιώσει εσείς αυτήν την καραντίνα;
Μου έχει λείψει; Είμαι στα όρια στερητικού συνδρόμου! Να είναι καλά η δραματική σχολή που διδάσκω η Τεχνών Εκατό και οι φοιτητές μου που με κάνουν να ξεχνιέμαι.
Έχοντας και συγγραφικές επιτυχίες στο ενεργητικό σας, ξεκινάτε στον ΙΑΝΟ το σεμινάριο “Διασκευή πεζού για σενάριο & παράσταση”. Τι ακριβώς πραγματεύεται το μάθημα; Ποια είναι τα εργαλεία που δίνετε στους συμμετέχοντες;
Μοιράζομαι με τους ανθρώπους που παρακολουθούν το σεμινάριο την εμπειρία μου, ως αναγνώστης, ως συγγραφέας και ως άνθρωπος του θεάματος. Τους ξεναγώ στις τεχνικές συγγραφής ενός θεατρικού έργου και στην μαγική διεργασία της μετατροπής ενός πεζού κειμένου σε προφορικό λόγο, σε ομιλία. Είναι μια αλχημιστική διαδικασία που βιώνεται και εκτελείται από τον καθένα προσωπικά γιατί καθένας αντιλαμβάνεται και διασκευάζει με ολότελα ιδιαίτερο τρόπο το κείμενο αρχής. Σε αυτόν τον κύκλο θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με βιβλία που έχουν γίνει ταινίες και ανυπομονώ για τα αποτελέσματα.
Έχετε μεγάλη εμπειρία στη διδασκαλία, καθώς εδώ και χρόνια διδάσκετε υποκριτική. Πόσο σχέση έχει το σεμινάριο του ΙΑΝΟΥ με την υποκριτική τέχνη;
Η διδασκαλία για μένα σημαίνει μοιράζομαι και προτείνω. Τόσο στους μέλλοντες ηθοποιούς, όσο και στα σεμινάρια δημιουργικής γραφής μοιράζομαι τις γνώσεις μου επάνω στις τεχνικές και προτείνω τρόπους σκέψης, τρόπους έρευνας, μεθόδους δημιουργίας. Για να γράψει κάποιος για το θέατρο πρέπει να ξέρει τη δουλειά του ηθοποιού, για να είναι κάποιος ηθοποιός πρέπει να ξέρει πολύ καλά να διαβάζει, να είναι ικανός αναγνώστης. Τα δύο λειτουργούν συμπληρωματικά και αλληλοβοηθιούνται.
Οι συμμετέχοντες θα λειτουργήσουν ως ηθοποιοί, ακροατές, αναγνώστες και συγγραφείς. Πόσο απαραίτητο είναι αυτή η συνολική γνώση και η απόκτηση εργαλείων για το θέατρο;
Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά, από ανάγκη, όχι από ευγένεια ή επειδή το λέμε συγκαταβατικά τώρα για να μην μας παρεξηγούν. Οι διαφορετικές ειδικότητες χρειάζεται να συνεργαστούν για ένα κοινό αποτέλεσμα. Πιστεύω ότι η ομάδα λειτουργεί καλύτερα με μέλη που έχουν επίγνωση της δουλειάς των άλλων συμμετεχόντων, με μέλη υποψιασμένα που σέβονται το έργο του συναδέλφου τους επειδή γνωρίζουν πώς γίνεται και τι ικανότητες απαιτεί. Ο ηθοποιός πρέπει να σέβεται το φωτιστή κι ο ενδυματολόγος τον συγγραφέα. Ο υπεύθυνος παραγωγής πρέπει να γνωρίζει ότι ο ηθοποιός δεν σταματά να δουλεύει ακόμα κι όταν φεύγει από την πρόβα κι ο σκηνοθέτης πρέπει να έχει συνέχεια στο μυαλό του ότι το άγχος του για την πρεμιέρα δεν είναι εντονότερο από των άλλων συντελεστών. Για να φτάσουμε στο σεβασμό για τον οποίο τόσα ακούμε τον τελευταίο καιρό, χρειάζεται να γνωρίσουμε πρώτα και στη συνέχεια να επιλέξουμε να σεβαστούμε.
Η διδασκαλία σας αρέσει; Κατακτάτε κι εσείς επιπλέον εφόδια μαζί με τους μαθητές;
Μ’ αρέσει γιατί ανατρέπει τις βεβαιότητες. Παιδιά που εκ πρώτης όψης φαίνονται ακατάλληλα για το επάγγελμα αποδεικνύονται πηγές ταλέντου και έμπνευσης, ζητήματα για τα οποία θεωρούσα τη γνώμη μου κατασταλαγμένη οι νέοι άνθρωποι τα βλέπουν διαφορετικά και με εκπλήσσουν, ένα κείμενο διαβάζεται με άπειρους τρόπους, από το σπίτι μπορούμε να είμαστε εξίσου δημιουργικοί και άλλα πολλά. Η ευθύνη της διδασκαλίας είναι να εμπνεύσει χωρίς να επιβληθεί και με γοητεύει να προσπαθώ να κρατήσω αυτήν την ισορροπία.
Ο ηθοποιός θεωρείτε ότι βρίσκεται συνεχώς σε μια διαδικασία μάθησης;
Όσο κι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος που θέλει να βελτιωθεί και να προοδεύσει. Υπάρχουν ηθοποιοί που κατακάθονται και άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα. Ο ηθοποιός έχει την τύχη να συναναστρέφεται μεγάλες ιδέες μέσα από τα έργα, αυτό μπορεί να τον εθίσει στον στοχασμό και στη συνεχή διερεύνηση. Μπορεί φυσικά να τον αφήσει και εντελώς αδιάφορο. Έχω εμπιστοσύνη στην μόρφωση, στα βιβλία, στην ποίηση, νομίζω ότι απαλύνουν την εσωτερική ταραχή και προικίζουν με νόημα τον κόσμο.
Τι εύχεστε για το μέλλον ειδικά σε σχέση με το θέατρο που έχει υποστεί βαρύτατο πλήγμα, αλλά και γενικά για τη ζωή από εδώ και έπειτα;
Ένα θέατρο πιο δυνατό από διατάγματα και γκλομπ. Ένα κοινό άφοβο. Θεατρικά έργα αντί για εμβόλια και λοκντάουν. Αυτά.
