γράφει ο Βαγγέλης Νικολαΐδης
Ίσως είναι τα αντράκια που άφησα πίσω στην Αθήνα.
Αυτά που με πήραν μια μεγάλη αγκαλιά φεύγοντας και μου δώσανε δύο μεγάλα φιλιά.
Τούτη τη φορά δεν χάρηκα όταν έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
Ίσα ίσα θα έλεγα… Ένιωσα μόνος μου πολύ… Κάποτε μου άρεσε αυτό. Το έψαχνα, το αναζητούσα, το επεδίωκα, το δημιουργούσα…
Τώρα όχι. Σίγουρα όχι.
Δεν μπορώ να αφήνω πίσω το μισό μου εαυτό. Ναι έτσι ακριβώς αισθάνομαι. Χωρίς τα αντράκια και την γυναίκα μου είμαι μισός. Άρα, τίποτα δεν μπορώ να κάνω καλά, τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει στο 100%,καμία αίσθηση καμία ισορροπία. Για να το πω σωστά, αισθάνομαι σαν τον ακροβάτη, που δεν έχει μάθει καλά το νούμερο του.
Ναι φοβάμαι να είμαι χωρίς εσάς, δεν θέλω και δεν με ευχαριστεί..
Μαζί θέλω να είμαστε και ας σας κοιτάζω μόνο. Για μένα αυτό είναι το σημαντικό, αυτό μου δίνει δύναμη για την επόμενη δύσκολη μέρα, αυτό μου δίνει κίνητρο να είμαι χαμογελαστός, αυτό με κάνει να αντέχω τον κάθε “δήθεν” στην δουλειά, αυτό με κάνει να θέλω να σας έχω και να σας βλέπω χαρούμενους.
Αυτό που νιώθω όταν ξαπλώνουμε και οι τέσσερις στο κρεβάτι και ας είναι τελείως άβολο.
Πάντα κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις.
