Εδώ και μήνες, παρατηρώ συχνά στους δρόμους της Αθήνας το φαινόμενο «ανάποδα μηχανάκια». Νεαρά αγόρια, με κράνη στο κεφάλι – γιατί πάνω απ’όλα προέχει η ασφάλεια- που διασχίζουν ανάποδα τους δρόμους.

Όχι τους κεντρικούς, αλλά τα στενάκια και τις πλατείες. Τις γειτονιές που ξέρουν και τους δρόμους και τους ανθρώπους (και κατά πάσα πιθανότητα ισχύει).

Πολλά πράγματα στην Αθήνα είναι ανάποδα. Ανάποδη σκέψη, ανάποδοι έρωτες, ανάποδοι άνθρωποι, ανάποδες καταστάσεις, αλλά τα ανάποδα μηχανάκια με ξεπερνάνε. Με τρομάζουν.

Κάθε φορά που βλέπω ένα Α.Μ, στο μυαλό μου εξελίσσεται όλο το σενάριο: Α.Μ κατεβαίνει, αυτοκίνητο στρίβει για να ανέβει, εγώ πεζή κι ανυπεράσπιστη, το μπαμ ακούγεται, το σοκ μεγάλο, εγώ στον ψυχίατρο να χαλάω τα λεφτά μου -και τα νεύρα μου- γιατί κάποιο αγόρι, θέλοντας να κόψει δρόμο, διάλεξε τον ανάποδο δρόμο και την ανάποδη τύχη.

Γι’ αυτό, με αφορμή αυτές τις γραμμές σηκώνω το ποτήρι μου και κάνω μια πρόποση στα ανάποδα της πόλης. Στους ανάποδους έρωτες, στους ανάποδους ανθρώπους, στην ανάποδη σκέψη. Και στα ανάποδα μηχανάκια. Στην υγειά σας…