Γράφει η Χριστίνα Χριστοφή
Ξυπνάς το πρωί και η πρώτη σκέψη είναι μία: Ποια μάχη θα δώσω σήμερα; Στέλνεις μήνυμα στο messenger.
«Έλα, ξύπνα! Θα πάμε στη συγκέντρωση των 11;» Και σου απαντάει «Είμαι ήδη εδώ, έλα. Μην αργήσεις, πρέπει να προλάβουμε και την άλλη στη μία.» «Ποια άλλη;» ρωτάς αφελώς, «Ξέχασες; Αυτή για τις ανεμογεννήτριες.» «Α, ναι!» απαντάς κι εσύ και βάζεις και θαυμαστικό στο τέλος για να δείξεις την ενθουσιώδη συμμετοχή σου. Και παίρνεις έναν καφέ στο χέρι και ξεκινάς με τα πόδια, μένεις κέντρο, σε 10 λεπτά θα είσαι εκεί. Ακούς μήνυμα, sms αυτή τη φορά.
«Μην ξεχάσεις, στις 3 έχουμε τη δράση.» Ναι, το θυμάμαι, θα πάω, εννοείται. Αρκεί να προλάβω τη διαμαρτυρία στις 5. Την πρόλαβα. Γύρω στις 9 πήγαμε για ένα κρασί στην πλατεία. Μια κυρία ντυμένη στα λευκά τραγουδούσε μόνη της σε ένα μεγαφωνάκι. Άραγε κάνει performance, είναι μια δράση διαμαρτυρίας ή είναι λίγο τρελή; Ήμουν όμως πολύ κουρασμένη για να το σκεφτώ περισσότερο.
