Για εμάς είναι πρωτόγνωρο. Για τον πλανήτη και την αθρωπότητα, ιδωμένη ως ένα τεράστιο σύνολο ανθρώπινων ψυχών και κορμιών ανά τους αιώνες, δεν είναι. Δεκάδες επιδημίες έχουν θερίσει το γένος μας, και τώρα, μας μαστίζει ο Corona, ο CoVid-19.

Πέραν των προφανών προβλημάτων που ανακύπτουν-θάνατοι, χιλιάδες ασθενείς, κατάρρευση
οικονομίας, αγωνία για τους επόμενους μήνες, κλεισούρα στα σπίτια μας- έχουν ανακύψει και κάποιες
αυθόρμητες διέξοδοι ορμής. Διεξόδους ορμής ονομάζω τους τρόπους που έχουμε βρει αυτό το διάστημα
να διοχετεύσουμε τα συναισθήματά μας, να μοιραστούμε, να ανταλλάξουμε, να πούμε κάτι και να
ακουστούμε. Και, ως συνήθως, εκεί επέρχονται οι διάφορες μετα-συγκρούσεις. Διαφωνίες πάνω από το
παλλόμενο σώμα ενός προβλήματος που μας ενώνει όλους και τσακωμοί σα να μην μπορούμε να
καθίσουμε στα αυγά μας και να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και συλλογικά τον ιό με τα μέτρα που
έχει επιφέρει η διασπορά του.

Τα μπαλκόνια. Για το χειροκρότημα στα μπαλκόνια διχαστήκαμε. Να μην χειροκροτήσουμε. Όχι, να
χειροκροτήσουμε. Ναι, αλλά οι γιατροί δεν θέλουν χειροκρότημα, περισσότερα χρήματα θέλουν και
καλύτερες συνθήκες. Άρα, αν χειροκροτήσω, θα πει ότι θεωρώ πως δεν αξίζουν αυτές τις καλύτερες
συνθήκες; Ή πως δεν τους σέβομαι ως επαγγελματίες; Επίσης… αν δεν χειροκροτήσω, θα τους
εξασφαλίσει η αποχή μου από το κλαπκλαπ τον μεγαλύτερο μισθό που δικαιούνται;

Ο κόσμος έξω στον δρόμο. Κάποιοι-όχι όλοι- κράζουν εντόνως τους ανθρώπους, ιδίως τους
μεγαλύτερους σε ηλικία, που βρίσκονται εκτός σπιτιού, έστω κι αν βρίσκονται για λίγη ώρα και, βασικά,
λόγω ανάγκης. Μια γιαγιά που βλέπεις στο φαρμακείο μπορεί να ΜΗΝ έχει κανέναν άνθρωπο κοντά της
να την βοηθήσει, αυτό το σκέφτηκες; Ένας πιτσιρικάς που κάθεται σε μια απόσταση ασφαλείας από τον
φίλο του στο πάρκο με καφέ σε πλαστικό, μπορεί να είναι Ο ντελιβεράς που σου έφερε χθες το βράδυ τα
σουβλάκια σου και τον επαίνεσες. Μετά από δέκα ώρες δουλειάς, δεν του δίνεις το δικαίωμα να πάρει
μια ανάσα στην πλατεία της γειτονιάς του;

Μένουμε σπίτι. Ναι, έτσι πρέπει. Όμως, κάποιοι δεν μπορούν. Τους απειλούν από τις δουλειές τους. Όχι
ρητά…με τον τρόπο τους. Τηλεφωνικά κέντρα εταιρειών, υπάλληλοι σούπερ-μάρκετ, καθαρίστριες take
away μαγαζιών κλπ. Αυτοί οι άνθρωποι, για να μετακινηθούν από το σπίτι στην δουλειά, χρησιμοποιούν
τα μέσα δεν έχουν όλοι αυτοκίνητο, ξέρεις. Είναι λογικό να μην έχουν αδειάσει ακόμα εντελώς οι δρόμοι.
Εκτός και αν περιμένεις να εφευρεθεί σύστημα διακτινισμού από το σπίτι στο ταμείο των μαγαζιών από
όπου ψωνίζεις ακόμα, στην δική σου πολύ σύντομη και περιορισμένη έξοδο.

Χιούμορ και σοβαρότητα. Ακόμα ένα δίπολο. “Μην γελάτε, ρε! θα πεθάνουμε όλοι” και “Το γέλιο θα
μας σώσει”. Υπερβολές αμφοτεροβαρώς, φυσικά. Κάποιοι, όμως, θέλουν να κόψουν την χαρά κάποιων
άλλων. Και αυτό είναι, οπωσδήποτε, επιβλαβέστερο από την επιθυμία ορισμένων να διασπείρουν ένα
κλίμα χαλαρότητας και κεφιού-δεν σημαίνει ότι και αυτοί δεν φοβούνται ή ότι δεν πλένουν τα χέρια τους.

Αυτά που εσύ και εγώ δεν μπορούμε να σκεφτούμε. Και δεν μπορούμε, γιατί δεν περνούν από το
μυαλό μας. Αυτά είναι όσα, στα αλήθεια, μας χώριζαν και προ κορωνοϊού. ποια δηλαδή; Το
συγκεκριμένο άρθρο δεν χωρά παρά λίγα μόνο παραδείγματα. Ότι κάποια σπίτια, μικρά, 50
τετραγωνικών ας πούμε, στεγάζουν τρεις ή και τέσσερις ανθρώπους. Ότι κάποιες οικογένειες δεν είχαν
ποτέ την δυνατότητα αποταμίευσης, άρα τώρα ανησυχούν πολύ, πάρα πολύ για το τι θα συμβεί αν τον
επόμενο μήνα δεν πληρωθούν από την δουλειά τους, την οποία, ουσιαστικά, θα έχουν χάσει, όπως
ανησυχούν και για το πότε θα καταβληθεί η οικονομική βοήθεια του κράτους για αυτούς. Αν έχουν
ασφάλιση, φυσικά!

Όχι άλλο κράξιμο, λοιπόν. Όχι άλλη απόπειρα οργάνωσης των συναισθημάτων και επιθυμιών του άλλου.
Δεν χρειαζόμαστε αυτήν την στιγμή από κανέναν παραινέσεις για το πώς θα αντιδράσουμε απέναντι σε
αυτό που μας συμβαίνει. Με την μόνη εξαίρεση ίσως αυτής: αλληλεγγύη, υπομονή, κατανόηση. Και,
επίσης, όχι αυστηρότητα και περιττή “κουλτούρα” απέναντι σε πράγματα που, ενώ δεν πλήττουν κανένα,
εμάς μας δίνουν χαρά.
Την έχουμε ανάγκη την χαρά αυτές τις μέρες. Πολλή ανάγκη!