Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι γεγονός.
Οι τηλεοπτικοί μας δέκτες γέμισαν με Σηκουάνα, βροχή, τελετές έναρξης και αθλήματα και τα social media μας με μία ατελέσφορη σύγκριση μεταξύ του 2004 και του 2024. Ναι, ήταν ατελέσφορη – εννοείται η δικιά μας τελετή ήταν τελετή και όχι μια χαωτική, ινσταγκραμική απεικόνιση – αλλά τι συγκρίνουμε τώρα; Ειλικρινά, όλος αυτός ο καβγάς προς τι; Θα αλλάξει κάτι; Όχι. Το να συγκρίνουμε τελετές δεν έχει νόημα όταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες προάγουν το αθλητικό πνεύμα. Το προάγουν όμως; Ή όλο αυτό το ιδεώδες έχει ευτελιστεί όπως όλα πλέον σε αυτή την εποχή;
Έχω δει ήδη αρκετά αθλήματα, έμεινα όμως να σκέφτομαι όχι τα αθλήματα, αλλά τις δηλώσεις της Άννας Ντουντουνάκη που δεν προκρίθηκε στα 100 μ. πεταλούδα. Όπως αναφέρει ο Νίκος Παπαδογιάννης στο gazzetta.gr:
Για την κορυφαία Ελληνίδα κολυμβήτρια, το Παρίσι ήταν το τέλος ενός κύκλου γεμάτου κατορθώματα και διακρίσεις. «Το φανταζόμουν διαφορετικό, όμως», είπε μετά τον αποκλεισμό της από τα ημιτελικά των 100μ πεταλούδα. Έβδομες θέσεις και αποκλεισμός στα 100μ. πεταλούδα για Ντουντουνάκη και Δαμασιώτη. «Τώρα δεν είναι εύκολο να προχωρήσω στο επόμενο βήμα. Και τι άλλο να κάνω, όμως; Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό επ’ άπειρον. Θυσίασα πράγματα για αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θυσίασα ακόμα και ανθρώπους από τη ζωή μου. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να γίνεται μπαμπάς μου και μαμά μου και να συμμερίζεται τις ανάγκες μου και τις επιθυμίες μου. Ο προπονητής μου έχει να δει το σπίτι του 1,5 μήνα. Σήμερα στενοχωρήθηκα περισσότερο για τους δικούς μου ανθρώπους, που ήρθα να με δουν. Ήθελα να τους κάνω να χαρούν, αυτούς που με αγαπάνε και θα βρίσκονται δίπλα μου και αύριο…». Η Άννα τόνισε ότι «αισθάνεται πλήρης», και ότι «δεν είναι λίγα αυτά που έχει πετύχει στην καριέρα της», αλλά η απογοήτευσή της ξεχείλιζε μαζί με τα δάκρυα. «Λένε ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Και ποιος είναι λοιπόν αυτός ο λόγος; Δυσκολεύομαι πολύ να τον εντοπίσω! Τελευταία δυσκολεύτηκα πολύ να πείσω τον εαυτό μου, ότι μου αρέσει ακόμη αυτό που κάνω».
Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο τη σκέφτηκα γιατί όλοι μας λίγο ή πολύ έχουμε αισθανθεί σαν την Άννα Ντουντουνάκη, σε όποιον τομέα κι αν βρισκόμαστε. Έχουμε θυσιάσει στιγμές και ανθρώπους για μια πολυπόθητη επιτυχία που καταντάει βραχνάς – ένα συνεχές κυνήγι που στο τέλος της ημέρας δεν ξέρεις τι νόημα έχει. Ατέλειωτες και επίπονες προπονήσεις για να την καταπλακώσει ένα βάρος ευθύνης που εκείνη η ίδια – και ίσως και πολλοί άλλοι, όπως σπόνσορες π.χ. – έχει επιβάλει στον εαυτό της. Και αυτό ήταν το βάρος εμπόδισε το σώμα να φτάσει στο πολυπόθητο αποτέλεσμα.
Αυτό έχει γίνει σήμερα; Ο τρόπος ζωής μας εξαρτάται από το αποτελέσμα, ενώ η Άννα Ντουντουνάκη και όλοι όσοι έχουν βρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες αυτή τη στιγμή, είναι ήδη νικητές και κορυφαίοι αθλητές. Γιατί πρέπει σώνει και ντε οι αθλητές να κυνηγάνε το χρυσό, όταν μια χώρα τους έχει παντελώς γραμμένους;
Όσο για τη φωτογραφία, επειδή βαρέθηκα να βλέπω να αναπαράγουν τα κλάματά της, προτίμησα να αναπαράξω αυτήν που, χαμογελαστή, τρώει κάτι (μπάρα; Παστέλι;) στην πισίνα.
