Δεν ξέρω τι συνέβη μετά την καραντίνα, αλλά κάτι ύποπτο ξέφυγε στα καυσαέρια και επηρέασε σοβαρά την οδηγική ικανότητα και τη μνήμη των Αθηναίων όσον αφορά τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
Μπορεί να ήταν η πολύμηνη αποχή από το τιμόνι. Ίσως η καταπίεση. Ίσως πάλι το γεγονός ότι κάποιοι πήραν δίπλωμα με… ελαιόλαδο Ηλείας και τώρα ξεχύθηκαν στις κεντρικές αρτηρίες. Το μόνο βέβαιο είναι πως πολλοί νομίζουν ότι βρίσκονται σε προσομοιωτή οδήγησης και όχι σε πραγματικούς δρόμους. Βέβαια, στο Playstation και να τρακάρεις, έχεις δεύτερη ζωή, ενίοτε και τρίτη. Στην Πανεπιστημίου έχεις μία μόνο ευκαιρία.
Θα δώσω τυχαία κάποιες διαστάσεις του φαινομένου. Πρώτον, ας μιλήσουμε για ευγένεια στον δρόμο. Αν δεν θυμάστε τι είναι, ανατρέξτε σε κάποια εγκυκλοπαίδεια ή – πιο εύκολα – ρωτήστε το ChatGPT. Η ευγένια λοιπόν έχει πλέον περάσει στη σφαίρα του αστικού θρύλου. Αν προσπαθήσεις (εντελώς υποθετικά…) να αλλάξεις λωρίδα στη Σταδίου, είναι πιο πιθανό να βρεθείς Πειραιά, ακόμη κι αν κατευθύνεσαι προς Κουκάκι. Ή και πιο πέρα: Πέραμα, Ελευσίνα, Κινέττα. Σε λίγο θα χαιρετάς τα διόδια Κορίνθου.
Πάμε και στα σοβαρά. Η πινακίδα «STOP» έχει καταντήσει διακοσμητικό – την κοιτάς, τη θαυμάζεις και συνεχίζεις. Για τα κόκκινα φανάρια, δε, επικρατεί η λογική της ταυρομαχίας: τα βλέπεις και επιταχύνεις.
Νέα μόδα, αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι, είναι τα τρακαρίσματα στα παρκαρισμένα οχήματα – ειδικά όσοι μένετε Κυψέλη σίγουρα θα το έχετε παρατηρήσει. Φαίνεται πως η ανισορροπία έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που οι οδηγοί δεν μπορούν να βρουν την ευθεία και βρίσκουν κάθε δύο αμάξια, λες και παίζουμε συγκρουόμενα στο λούνα παρκ.
Το καλοκαίρι δε, έρχεται και γίνεται upgrade η φάση. Εκεί πιάνεις το τιμόνι με τα δύο χέρια σφίγγοντάς το λες και είναι σανίδα σε ναυάγιο, βάζεις την ταυτότητα στο στόμα (για να αναγνωρίσουν το πτώμα σου) και μονολογείς «Ω και πού να σφίξουν οι ζέστες», την ίδια ώρα που κάποιος κορνάρει στο 1 δευτερόλεπτο αφού άναψε το πράσινο. Εδώ να θυμίσω ότι το κορνάρισμα επιτρέπεται μόνο σε έκτακτη ανάγκη κι όχι όποτε εσύ θέλεις να ξεσπάσεις τα νεύρα σου.
Πλέον, η οδήγηση στην Αθήνα είναι ψυχολογικό τεστ, κοινωνικό πείραμα ή για κάποιους το Ράλι Ακρόπολης (πάντα επίκαιρη είμαι τρομάρα μου). Και αν φτάσεις σώος, δικαιούσαι μετάλλιο – ή και διαβατήριο για πιο πολιτισμένες χώρες.
Οπότε, φίλοι οδηγοί, λίγο φρένο. Κυριολεκτικά. Γιατί ο δρόμος δεν είναι πίστα, και δεν κερδίζουμε τίποτα με το να φτάσουμε δύο λεπτά νωρίτερα – εκτός αν θέλουμε να φτάσουμε νωρίτερα στην αιωνιότητα.
