Ο θάνατος υπάρχει παντού γύρω μας. Σύμφωνοι. Τι συμβαίνει όμως όταν μας ακολουθεί και παντού;
Σε παλαιότερες εποχές, οι θάνατοι που θα μάθαινες μέσα σε ένα διάστημα μίας εβδομάδας για παράδειγμα, θα ήταν είτε από κάποιους κοντινούς σου ανθρώπους οι οποίοι θα σου ανέφεραν μία απώλειά τους, είτε λίγο πιο ευρεία κάποιον θάνατο στη γειτονιά από στόμα σε στόμα, είτε από τη γιαγιά σου για τον τάδε θείο στο χωριό, είτε από εφημερίδες, τηλεόραση, περιοδικά για κάποια δημόσια ή όχι πρόσωπα που ο θάνατός τους όμως συνδέεται με κοινωνικά, πολιτικά και λοιπά θέματα.
Μέχρι εδώ έχει καλώς.
Τα τελευταία χρόνια, με τη λειτουργία που πλέον έχουν τα σόσιαλ μίντια στη ζωή μας, μαθαίνεις μέσω αναρτήσεων τις απώλειες που συμβαίνουν σε διάφορους διαδικτυακούς φίλους, τους οποίους στην πλειονότητά τους δεν γνωρίζεις καν.
Πάνω σε μία τέτοια ανάρτηση έπεσα χθες το πρωί. Έχω αναπτύξει ένα αντανακλαστικό που ειδικά εάν το άτομο που κάνει την ανάρτηση δεν είναι πολύ δικό μου πρόσωπο, την προσπερνάω, χωρίς να διαβάζω το κείμενο και χωρίς να βλέπω τις φωτογραφίες που κάποιες φορές συνοδεύουν την ανάρτηση. Με αφορμή λοιπόν τη χθεσινή περίπτωση, ενώ όντως το δάχτυλό μου έτρεξε προς τα πάνω στην οθόνη για να πάει παρακάτω, έκανα μία συνειδητοποίηση: Αυτοί οι θάνατοι υπάρχουν, όντως συμβαίνουν σε κάποια οικεία πρόσωπα ορισμένων διαδικτυακών φίλων. Μου αναλογεί όμως εμένα η, έστω και στιγμιαία, λύπη που θα νιώσω τη στιγμή που θα τους πληροφορηθώ; Χρειάζεται να κουβαλάω το βάρος μίας τέτοιας δυσάρεστης είδησης, για κάποιον που δεν γνωρίζω; Γιατί να επηρεάζομαι από τέτοιες πληροφορίες;
Κανείς δε φταίει σε αυτές τις περιπτώσεις· ούτε ο άνθρωπος που κάνει την ανάρτηση ούτε εγώ που σκοτεινιάζω. Τι φταίει άραγε; Μήπως η ίδια η φύση αυτών των μηχανών; Τι είναι αυτό που μας έχει οδηγήσει στο μοίρασμα τέτοιων και τόσο προσωπικών μας πληροφοριών με άσχετο κόσμο στα σόσιαλ; Τι είναι αυτό που έχει κάνει κι εμένα να αντιδρώ με τόση απάθεια, να μελαγχολώ, ίσως, τόσο εύκολα;
Λιθαράκι λιθαράκι, να ξαναφτιάξουμε πραγματικές σχέσεις και να ξαναβρούμε τις πραγματικές μας ανάγκες. Να δημιουργήσουμε κοινότητες αληθινές. Αυτό θα μας σώσει.
