Ο χαρακτήρας του Ποπάι έκανε την πρώτη του εμφάνιση στις 17 Ιανουαρίου του 1929 ως κόμικ στριπ στη εφημερίδα New York Evening Journal (η πρώτη εφημερίδα που συμπεριέλαβε καθημερινή σελίδα κόμικ στις σελίδες της). Ο τότε διευθυντής της εφημερίδας προσέλαβε τον μετέπειτα δημιουργό του Ποπάι, τον σκιτσογράφο Έλζι Κράισλερ Σίγκαρ, ώστε να δημιουργήσει μία σειρά κόμικ που ονομαζόταν «Thimble Theatre».

Αρχικά, σε αυτή τη σειρά, η φιγούρα του Ποπάι ήταν δευτερεύοντας ρόλος, αλλά πολύ γρήγορα έγινε τόσο δημοφιλής με αποτέλεσμα ο Σίγκαρ να του δίνει όλο και μεγαλύτερους ρόλους μέχρι που τα επόμενα χρόνια αποτέλεσε τον κύριο χαρακτήρα των κόμικ, τα οποία θα πάρουν βέβαια και το όνομά του. Από το 1933 ξεκινάει η περιπέτεια του Ποπάι και στην τηλεόραση και θα ακολουθήσουν το θέατρο, το ραδιόφωνο, ο κινηματογράφος (με την ταινία κινουμένων σχεδίων «Οι περιπέτειες του Ποπάι του ναυτικού» η οποία  είχε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από το κόμικ) και τα βιντεοπαιχνίδια. Άλλοι βασικοί χαρακτήρες ήταν η Όλιβ Όιλ (η αγαπημένη του Ποπάι), το Swee’Pea (μωράκι που βρήκε ο Ποπάι μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του και το υιοθέτησε), ο Bluto (γνωστός και ως Brutus και στα ελληνικά Βρούτος, ο οποίος ήταν ο μυώδης και άγριος ανταγωνιστής του Ποπάι), ο Κάστορ Όιλ (αδερφός της Όλιβ) και ο Wimpy (ο καλύτερος φίλος του Ποπάι και λάτρης των μπέργκερ).

Γκρινιάρης αλλά καλόκαρδος ναυτάκος, που δεν αποχωρίζεται ποτέ την πίπα και τη ναυτική στολή του, χωρίς κανένα δόντι και μονόφθαλμος ή σαν να κάνει μονίμως ματιά ή να δημιουργείται γκριμάτσα λόγω του ότι συγκρατεί την πίπα στην άκρη του στόματός του. Όποτε βρισκόταν σε μπελάδες έβγαζε μία κονσέρβα σπανάκι από την οποία αποκτούσε υπερδυνάμεις ώστε να υπερασπιστεί την αγαπημένη του Όλιβ Όιλ ή να αντιμετωπίσει τον άσπονδο εχθρό του, τον Βρούτο. Λόγω αυτής του της προτίμησης, ο Ποπάι θεωρείται πρόδρομος των υπερηρώων που θα εμφανιστούν κάποια χρόνια αργότερα και θα δημιουργήσουν μία ολόκληρη βιομηχανία στα κόμικ και στη μεγάλη οθόνη. Η δημοτικότητά του οφείλεται κατά πολύ και στη διατροφική του αυτή συνήθεια η οποία συνέβαλε στο να αυξηθεί η κατανάλωση του λαχανικού κατά 33%. Οι Αμερικάνοι σπανακοπαραγωγοί μάλιστα του το αναγνώρισαν και το 1937 έστησαν το άγαλμά του στην Κρίσταλ Σίτι, μία πόλη του Τέξας που ζει κυρίως απ’ το σπανάκι.

Είναι εντυπωσιακό πως κάποιοι χάρτινοι ήρωες καταφέρνουν να γίνουν τόσο αγαπητοί, σαν να υπήρξαν. Δώρο, λοιπόν, στον αγαπημένο μας Ποπάι για τα ενενηκοστά πέμπτα γενέθλιά του ένα ακόμα τατουαζάκι – μια και είναι και της μοδός πλέον – τραγουδώντας του το theme song του:

I’m Popeye the Sailor Man
I’m Popeye the Sailor Man
I’m strong to the “finich”
’cause I eats me spinach
I’m Popeye the Sailor Man