Ο φόβος του πόνου

Ο πόνος συνηθίζεται. Στην αρχή είναι λίγο δύσκολα. Μετά ο άνθρωπος ανακαλύπτει βαθιά κρυμμένα ψυχικά αποθέματα, που ούτε ο ίδιος δεν πίστευε οτι διαθέτει. Σφίγγει τα δόντια και συνεχίζει. Όσο δυνατός κι αν είναι ο πόνος, η ανάγκη της επιβίωσης είναι τελικά πιο δυνατή.

Φόβος είναι ο σκοτεινός θάλαμος που εμφανίζονται τα αρνητικά… Όμως ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Μ’ ένα μάτι, μ’ ένα δόντι, που λέει κι ο μεγάλος Γκάτσος, η ζωή συνεχίζεται. Είτε ψυχικός είτε σωματικός είναι ο πόνος, θα βρεις τα δεκανίκια και with
a little help from my friends που λένε και οι φίλοι μας οι Beatles, θα το παλέψεις κουτσά-στραβά και θα βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις τη δύσβατη ανηφόρα της ζωής.

Μια επίσκεψη σε νοσοκομείο, ψυχιατρείο, οίκο ευγηρίας ή φυλακή είναι συχνά αρκετή. Θα τα δεις όλα! Γιατί αυτοί οι άνθρωποι εκεί μέσα, δεν είναι κάποιοι άλλοι. Είναι συγγενείς, συνεργάτες, γείτονες, γνωστοί και φίλοι και σε τελική ανάλυση εσύ ο ίδιος
ίσως λίγα χρόνια μετά…

Αυτό που δε συνηθίζεται και δεν παλεύεται είναι ο φόβος του πόνου. Αυτό είναι αφόρητο. Δεν είναι ζωή αυτή. Να ζεις, να κοιμάσαι και να ξυπνάς με το φόβο του πόνου. Να είσαι ένα δειλό, τρομαγμένο ανθρωπάκι, που δε ρισκάρει για να μη φάει τα μούτρα του. Δεν το παλεύει για να μην πονέσει. Και δε ζει για να μην πεθάνει. Καλύτερα όμως να πεθάνεις μια φορά, παρά να τρέμεις από το φόβο σου μια ζωή. Οι δειλοί πεθαίνουν πολλές φορές πριν
το θάνατό τους. Όποιος φοβάται να υποφέρει, υποφέρει ήδη απ’ αυτό που φοβάται. Και στην τελική, αν φοβάσαι μην το κάνεις. Αν το κάνεις όμως, να μη φοβάσαι!

Όμως πάντα να θυμάσαι: Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις, κρύβει το θησαυρό που ψάχνεις…

Γι’ αυτό δε φοβάμαι να ρισκάρω, να καώ, να τσαλακωθώ, να πονέσω. Δηλαδή δε φοβάμαι να ζήσω. Πέφτω με τα μούτρα στη μάχη της ζωής. Εφτά φορές θα πέσω, οκτώ θα σηκωθώ. Μαθαίνω απ’ τα λάθη μου. Δεν το βάζω κάτω. Σκάω ένα χαμόγελο και πάω παρακάτω!