Η ιστορία μας είναι μια ιστορία κοινωνική. Ο άνθρωπος ζούσε πάντα σε ομάδες, σε φυλές, σε συλλογικότητες, που η κάθε μία έχει δημιουργήσει τη δική της υπαρξιακή συνταγή. Ένας προσωπικός κόσμος στον οποίο η κανονικότητα υπαγορεύεται από ηθικούς κώδικες, συνήθειες, πεποιθήσεις και κανόνες συνύπαρξης.
Η υπαρξιακή συνταγή που επιλέγει μια κοινότητα δεν αντιπροσωπεύει τίποτα περισσότερο από μια δυνατότητα που επιλέγεται ανάμεσα σε άπειρο αριθμό άλλων δυνατοτήτων. Κάθε συνταγή είναι διαφορετική από μια άλλη, αλλά όλες έχουν εκείνα τα ελάχιστα κοινά που εγγυώνται την αξιοπιστία και τη δυνατότητα κατοίκησης του εν λόγω κόσμου.
Ο κόσμος μας επομένως δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια υπαρξιακή δυνατότητα αποκομμένη από μια πραγματικότητα που είναι πολύ περίπλοκη για να αντιμετωπιστεί σε καθημερινή βάση.
Ωστόσο, παραμένει μια συνειδητή βεβαιότητα για έναν πραγματικό χώρο που βρίσκεται πέρα από τα όρια της αποδεκτής πλοκής του κόσμου μας. Ακριβώς σε αυτήν την αμυδρή περιοχή σχηματίζονται εκείνες οι ζωτικές ενέργειες που δίνουν νόημα στην ύπαρξή μας. Η υπερβατική διάσταση, η δυνατότητα αλλαγής, το ουτοπικό όραμα, οι άπειρες εναλλακτικές αφηγήσεις της πραγματικότητας, αποδεικνύονται θεμελιώδη και απαραίτητα χαρακτηριστικά για την ολοκλήρωση της ύπαρξής μας και για την εξελικτική ανάπτυξη της κοινωνίας.
Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα προτείνει τον εαυτό του ως τη μόνη αλήθεια και τη μόνη δυνατότητα ύπαρξης που μπορεί να φανταστεί κανείς; Όταν το ευαγγέλιο αυτού του συστήματος είναι ο παραλογισμός της αλλαγής και της αναζήτησης εναλλακτικών λύσεων; Πότε κάθε αμφισβήτηση της προβλεπόμενης πλοκής θεωρείται βλάσφημη πράξη αντίθετη με τη λογική και την κοινωνική ευθύνη;
Είναι προφανές ότι σε μια κατάσταση αυτού του τύπου, αφενός, λείπουν αυτές οι απαραίτητες παρορμήσεις για να αισθανθεί το άτομο ότι συμμετέχει σε μια κοινωνική ζωή και να βρει ερέθισμα και ικανοποίηση στην έκφραση της μοναδικότητάς του και αφετέρου ακυρώνεται κάθε εξελικτική δυνατότητα της οργανωμένης κοινωνίας που αναγκάζεται συνεχώς σε μια αιώνια επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση.
Σήμερα είναι προφανές ότι ο δυτικός τρόπος ζωής, βασισμένος σε έναν εξελισσόμενο και παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, πάντα σε αναζήτηση του μέγιστου κέρδους και νομιμοποιημένος από την ιδεολογική εγγύηση που προσφέρει απλόχερα μια δουλοπρεπής επιστήμη, παρουσιάζεται όλο και πιο φανερά ως ολοκληρωτικό ιδεολογικό μοντέλο, το οποίο υποστηρίζει την απλοποίηση και την εξάλειψη της πολλαπλότητας.
Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, δεν υπάρχει άλλη υπαρξιακή πιθανότητα εκτός από αυτή που διανύουμε, δεν υπάρχουν σκιώδεις περιοχές στα όρια του τμήματος της πραγματικότητας που μας έχει παραχωρηθεί. Τίποτα έξω από τους πολύ αυστηρούς κανόνες ενός επιστημονικού φονταμενταλισμού αφιερωμένου στη λογική του κέρδους.
Σε ένα περιβάλλον αυτού του τύπου είμαστε μάρτυρες, άοπλοι, μιας πλήρους εξαθλίωσης της ανθρώπινης φύσης με τις ορμές και τις ανάγκες της.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον έχουμε το σαφές συναίσθημα ότι έχουμε ξεπουλήσει το νόημα της ζωής για μια άθλια και απογοητευτική «επιβίωση».
Σήμερα κοιτάμε άφωνοι την πρόγνωση του καιρού για να γνωρίζουμε πότε θα βρέξει. Οι πρόγονοί μας, πριν από πολλά χρόνια, μαζεύονταν και χόρευαν σε κύκλο για να πέσει η βροχή. Σε περίπτωση πολέμου, απευθύνονταν στο μαντείο για πολύτιμες συμβουλές και μπροστά σε μια πανδημία, προσέφεραν γενναιόδωρες θυσίες στους θεούς, ώστε να τελειώσει η κατάρα.
