Μερικοί μιλούν για τη δικαιολογημένη «απόβαση» των Τούρκων στην Κύπρο. Δεν την ονομάζουν εισβολή. Για την Κύπρο έχουν υπάρξει τσακωμοί, αντιπαλότητες, λαϊκές σοφίες («τι συζητάτε τόση ώρα, το Κυπριακό θα λύσετε;»), τραγούδια, συνθήματα και πολλά άλλα. Σήμερα όμως αυτή η επέτειος έχει μάλλον ξεχαστεί, ή καλύτερα έχει καταχωνιαστεί στα χρονοντούλαπα της ιστορίας.

Και αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο αν δει κανείς τη γνώση που (δεν) υπάρχει ειδικά στις νέες γενιές. Αλλά και οι μεγαλύτερες δεν πάνε πίσω. Εντάξει ο ρόλος της Χούντας και του Ιωαννίδη… Αλλά ότι η δεύτερη εισβολή και πιο καθοριστική έγινε μετά την πτώση της Χούντας, υπό καθεστώς δηλαδή Δημοκρατίας;
Εδώ τώρα δεν θα κάνουμε ιστορία. Όποιος θέλει διαβάζει, μελετά, στοχάζεται.

Απλά θέλω να σημειώσω κάτι που όλο και περισσότερο ακούγεται. Το «σιγά μη σκοτωθώ για το κωλόνησο». Αυτή οπτική (σικ) δεν αφορά πλέον μόνο την Κύπρο αλλά αποκτά μια πιο γενική διάσταση. Το εντυπωσιακό είναι πως πολλοί και πολλές μπορούν (και το κάνουν) να σκοτωθούν και να σκοτώσουν, για τα παρακάτω:
– για μια θέση πάρκινγκ
– για ένα τραπέζι σε ένα μπαρ
– για μια απόρριψη ή διαζύγιο
– για τον Παναθηναϊκό
– για το μπραβιλίκι μιας περιοχής
– για μια μαγκιά απέναντι σε έναν εξαθλιωμένο και πολλά πολλά ακόμη.

Η κοινότητα σε διάρρηξη. Η κοινότητα σε διάσπαση. Η κοινότητα σε ξεπεσμό.
Το ιδιωτικό, το οικονομικό, το εσωτερικευμένο σε άνθηση.

Αν οι λέξεις γίνουν έννοιες, έχουμε τα εξής.
Κάποιο εμπνέονται από τη «Μύκονο»
Άλλοι από τη «Γαύδο»

Από το «Καστελόριζο» θα εμπνευστεί κανείς ή ας πάει και το Κωλόνησο;