Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από την υπόθεση της Σοφίας Μπεκατώρου άκουσα ένα σωρό ΄΄Τώρα το θυμήθηκε; Γιατί δεν το είπε νωρίτερα;΄΄ και άλλα παρεμφερή που μόνο αηδία μου προκάλεσαν. Κι όμως, κάποιες κοπέλες δεν το είπαν ούτε νωρίτερα, ούτε αργότερα, γιατί προτίμησαν τη σιωπή από την κατακραυγή θάβοντας την ασχήμια του κόσμου μέσα τους.
Σε άλλες συνέβη με τη μορφή της παρενόχλησης που ίσως δεν κατόρθωσε να ολοκληρωθεί σε βιασμό, ενώ άλλες γνώρισαν την καταπάτηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του σώματός τους στη χειρότερη μορφή. Μικρότερο ή μεγαλύτερο το κακό -άλλωστε ποιοι είμαστε εμείς που θα μετρήσουμε το κακό που δημιουργείται σε μια ανθρώπινη ψυχή;- είναι το ίδιο ειδεχθές.
Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα που είδαν το φως της δημοσιότητας, η Α. μου εκμυστηρεύτηκε τη δική της καταπάτηση προσωπικού χώρου, που δεν έγινε από κάποιον πολύ μεγαλύτερό της και σε θέση εξουσίας, αλλά από δύο συμμαθητές της, που δεν ήξεραν που τελειώνει η πλάκα και που αρχίζει η ασυδοσία.
«Ήμουν 16 χρονών, μαθήτρια της Α΄ Λυκείου. Ένα σαββατιάτικο πρωινό συναντήθηκα με το κατά ένα χρόνο μεγαλύτερο αγόρι μου σε ένα πάρκο κοντά στη γειτονιά μας. Ήταν μέρα και καθίσαμε σε ένα παγκάκι συζητώντας περί ανέμων και υδάτων. Στη συνέχεια αρχίσαμε να φιλιόμαστε, ή διαφορετικά όπως το λέγαμε στις εφηβικές μας παρέες, φασωθήκαμε. Δεν ήξερα ότι λίγο πιο μακριά, κρυμμένοι πίσω από θάμνους, βρίσκονταν δύο φίλοι του. Και άργησα πολύ να το μάθω. Η απρόσκλητη παρέα είχε την καταπληκτική ιδέα να τραβήξει βίντεο με το κινητό του ενός, εμένα να φιλιέμαι με τον κολλητό τους. Χωρίς να δώσω την άδειά μου βέβαια. Η σχέση μου με αυτό το παιδί δεν κράτησε παρά μερικές ημέρες. Αυτό που κράτησε μήνες ήταν το βίντεο, την ύπαρξη του οποίου έμαθα μετά από πέντε με έξι μήνες εντελώς τυχαία. Για την ακρίβεια, μία ημέρα έρχονται δύο φίλες μου στο σχολείο και μου λένε ότι το προηγούμενο απόγευμα στο φροντιστήριο, δύο αγόρια, επίσης συμμαθητές μας, τους είπαν ότι είχαν δει ένα βιντεάκι μου, το οποίο με μεγάλη υπερηφάνεια επεδείκνυε ο δημιουργός του ωσάν απόσπασμα ταινίας πρώτης προβολής.
Ένιωσα ντροπή, όχι τόσο για το περιεχόμενο του βίντεο -που δεν ήταν τόσο ροζ άλλωστε- αλλά γιατί έγινα θύμα δύο συνομιλήκων μου, με τους οποίους βρισκόμασταν στην ίδια σχολική κοινότητα. Απόρησα με την ξεδιαντροπιά τους να δείχνουν ένα βίντεο, που έχει τραβηχτεί εν αγνοία μιας κοπέλας, σε άλλα παιδιά θεωρώντας ότι έκαναν κάτι τόσο κουλ και αντρίκειο. Δεν ανέφερα ποτέ το περιστατικό αυτό στους γονείς μου. Ίσως γιατί πίστευα ότι θα έκριναν εμένα και το τι έκανα εκείνο το πρωί στο πάρκο, αντί των πραγματικών ενόχων. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά κάθε φορά που ακούω μια κατάθεση σαν αυτή της Σοφίας Μπεκατώρου σκέφτομαι πόσο εύκολα μπορεί να συμβεί ένα ανάλογο περιστατικό στην καθεμιά μας. Δεν θέλω να ταυτιστώ με κανέναν. Απλά καταθέτω τη δική μου μικρή ιστορία. Η περιπέτεια της κάθε κοπέλας είναι τόσο διαφορετική μα και τόσο ίδια. Οργίζομαι όταν ακούω κάποιους να αναρωτιούνται γιατί η κάθε Σοφία δεν μίλησε τόσα χρόνια. Αλήθεια, έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο σε όλους αυτούς που κρίνουν και κατάφεραν να μιλήσουν αμέσως; Τα πράγματα αυτά δεν λειτουργούν βάσει λογικής, αλλά βάσει ψυχολογίας. Όσο μεγαλύτερο το τραύμα, τόσο πιο χρόνια η σιωπή…»
Η ιστορία της Α. μπορεί να μην είναι μια περίπτωση που θα προκαλέσει συζήτηση, γιατί δεν πρόκειται για βιασμό. Όμως για μένα έχει την ίδια βαρύτητα με κάθε άλλη πιο αποτροπιαστική ιστορία. Από αυτά τα ΄΄μικρά περιστατικά΄΄ οφείλουν οι άνθρωποι να μάθουν να σέβονται τον περίγυρό τους και να καταδικάζουν συμπεριφορές που βλάπτουν τον συνάνθρωπό τους. Σε ευχαριστώ πολύ Α. που μοιράστηκες το δικό σου βίωμα!