Θυμάται κανείς εκείνη την ταινία από το 2013, το «Begin Again»; Keira Knightley και Marc Ruffalo; Όχι; Εντάξει, θα το πάρω από την αρχή.
Οι πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι που τα έχουν κάνει μπάχαλο στη ζωή τους, που έχουν φάει χαστούκια. «Τι πρωτότυπο» θα μου πείτε. Υπομονή.
Είναι ένας μουσικός παραγωγός, που έχτισε μία δισκογραφική κολοσσό στα 90s και η ζωή τού τα έφερε έτσι που δεν μπόρεσε να τα διαχειριστεί, που τα έχασε «όλα». Στράφηκε στο ποτό και αυτό του έκανε ένα δώρο: πολύ ζωντανή φαντασία.
Είναι και μία τραγουδοποιός από χόμπι. Ο έρωτάς της την απάτησε και βρέθηκε μόνη και χαμένη στη Νέα Υόρκη. Όχι τελείως μόνη, βασικά, είχε έναν φίλο. Και εκεί η ζωή (ή ο σεναριογράφος) έκανε τα μαγικά της.
Βρέθηκαν στο ίδιο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Όχι, δεν ήταν μία ιστορία για τον έρωτα. Ήταν μια ταινία-ωδή στη μουσική, τη δημιουργία, την αυθεντικότητα, την παιδικότητα, την ανεμελιά. Αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ για τα τραγούδια της, με ό,τι είχαν: όρεξη, μουσικούς, όργανα και την πόλη. Είπαν «θα ηχογραφήσουμε σε όλη τη Νέα Υόρκη». Μουσικοί μαζεύτηκαν χωρίς να ξέρουν αν θα πάρουν χρηματική αμοιβή, μόνο για να δημιουργήσουν κάτι υπέροχο. Σε στοές, σε σοκάκια, σε ταράτσες, σε λίμνες, στο μετρό, στον δρόμο, σε μνημεία, βλέπουμε αυτή την παρέα παθιασμένων μουσικών να ηχογραφεί και να κρατά τις ατέλειες, τους ήχους της πόλης, ακόμη και να τους ενσωματώνει στο τραγούδι.
Ε, λοιπόν, για αυτό θέλω να μιλήσω σήμερα. Μου προκαλεί δέος όταν γίνομαι παρατηρητής μιας τέτοιας πράξης δημιουργίας. Το βλέμμα του ανθρώπου που αφήνεται στο πάθος του. Η ευρηματικότητα. Η παιδικότητα με την οποία πλάθουμε τόσα έργα τέχνης. Ο ενθουσιασμός όταν φτιάχνουμε άπειρο από το μηδέν. Η δύναμη της μουσικής, από το στάδιο δημιουργίας της ως και το τελικό άκουσμα, που μπορεί να κινήσει βουνά και πλανήτες. Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα είναι καθηλωτικό. Οι χαρακτήρες στην ταινία απολάμβαναν τόσο αυτό που κάνουν, που το έκαναν χωρίς να ζητούν κάτι πίσω. Απλά για χάρη της δημιουργικής πράξης. Απλά για χάρη του να είναι μέρος της.
Δεν πήγαν σε ένα αποστειρωμένο στούντιο να ηχογραφήσουν το τέλειο κομμάτι. Ηχογράφησαν στην πόλη, εκεί που ζουν. Η πόλη ήταν το στούντιο και η κύρια μελωδία. Δεν στάθηκαν στις ατέλειες. Τις πήραν και τις έκαναν κομμάτι του έργου τους. Έκαναν ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να λέγεται «ζωή» και να βγάζει νόημα.
Πάντα με συγκινούσε η μουσική, η δύναμή της. Η μουσική έχει αλλάξει τον κόσμο, τον έχει πάει μπροστά, τον έχει ενώσει, τον έχει σώσει, τον έχει φέρει πιο κοντά στον εαυτό του. Η μουσική, λοιπόν. Μόνο αυτό.
Ο καιρός άνοιξε. Γνώμη μου: Πάρτε ακουστικά και ένα splitter (η αρχική μορφή του Spotify Jam) και κάντε βόλτες στην πόλη με παρέα. Μη συζητάτε με λέξεις. Αφήστε τα τραγούδια να κάνουν την κουβέντα σας. Ζήστε. Ζήστε με πάθος.
Εγώ αυτό λέω να κάνω.
