Έπειτα από πολύ καιρό, ο Αλέξης Μητσοτάκης μας ξανάστειλε κείμενο και το κοινοποιούμε. Μας ενημέρωσε πως για τελευταία φορά χρησιμοποιεί αυτό το ψευδώνυμο μιας και «η όξυνση της ταξικής πάλης επέφερε νέα δεδομένα και έχει χάσει πια την ανεμελιά που διατηρούσε τα προηγούμενα χρόνια».
Για πρώτη φορά εμφανίστηκε στις 15-5-2018 (ΠΦΑ-Πρώτη φορά αριστερά) και δημοσιεύτηκαν 36 κείμενά του, στο έντυπο και στον ιστότοπο.
Η «καρικατούρα» θα μπορούσε να θεωρηθεί αποτέλεσμα της παρέμβασης στην εικόνα, στο θέατρο, στον λόγο και στη γραφή, στον κινηματογράφο. Δεν είναι Τέχνη, αλλά τρόπος προσέγγισης. Ας πούμε είναι η έντεχνη και σκόπιμη παραμόρφωση χαρακτηριστικών, συμπεριφορών, καταστάσεων έτσι ώστε είτε να προκαλέσει θυμηδία μέσω της υπερβολής, είτε να αποδομήσει την αρχική και πραγματική μορφή της καρικατούρας.
Ας αφήσουμε τώρα τις ευγένειες και πάμε να δούμε τον Νεοέλληνα σαν παραγωγό (αλλά και παράγωγο καρικατούρας) χειρίστου είδους και (διαδικτυακού) κρετινισμού!
Ο κυρ-Παντελής και η κυρα-Κατίνα.
Γιόμισε το διαδίκτυο από ειρωνείες, τρολαρίσματα, εξυπνάδες ενάντια στον «κυρ-Παντελή» και το ταίρι του «κυρα-Κατίνα» (νομίζω πως οι φέμι θα ξεσηκωθούν… (τι όχι;). Καρικατούρα ενός ανθρώπου που, ας πούμε, δεν γουστάρει φωνές υστερικές, διχασμούς και ευχές για θάνατο και καρκίνους. Που αηδιάζει όταν τρολάρουν και εύχονται τον θάνατο. Που έχει ανάγκη από όρια. Που αν διαφωνεί σε κάτι που επιτάσσει-επιβάλλει (δημοκρατικά βεβαίως βεβαίως) η ατζέντα της Αμερικανόθρεφτης προοδευτικής κλίκας-ελίτ είναι «συντηρητικός, φοβικός, φασίστας και αντιδραστικός», δηλαδή «κυρ-Παντελής». Ο κυρ-Παντελής ήταν αυτός που κοιτούσε τη δουλειά του, που αδιαφορούσε για τους γύρω του. Από το 1975 που γράφτηκαν αυτοί οι στίχοι έχουν αλλάξει τόσα, μα τόσα πολλά, που η συνεχόμενη και επιλεκτική χρησιμοποίηση τους, περισσότερο θυμίζει εξεγερμένη αμοιβάδα παρά οτιδήποτε άλλο, έστω και λίγο πιο σύνθετο.
Ας αναρωτηθούμε. Είναι κυρ-Παντελής αυτός που νοικιάζει 50 γκαρσονιέρες σε μετανάστες; Είναι κυρα-Κατίνα αυτή που ανοίγει μια ΜΚΟ και πουλάει ανθρωπισμό και αντιρατσισμό παίρνοντας επιδόματα; Είναι κυρ-Παντελής ο συνδικάλας μιας ΕΛΜΕ που το πρωί φωνασκεί για τη δημόσια εκπαίδευση και το βράδυ παίρνει 40 ευρώ την ώρα χωρίς απόδειξη σε ιδιαίτερα;
Και τα ερωτήματα-καρικατούρες μπορούν να πολλαπλασιαστούν. Στο χώρο της Τέχνης, του Πολιτισμού, της Επιστήμης, της Δημοσιογραφίας.
Ο σύντροφος Ερνέστο και η συντρόφισσα Ρόζα
Οι «αγαπημένοι» μου συντηρητικοί εννοείται πως με χαρά ανταποκρίνονται σε αυτό το παιχνίδι. Όποιος μιλήσει για ανάγκη μιας μεγάλης αλλαγής, χλευάζεται και καρικατουρικοποιείται. Όπως όμως έχει δικαίωμα η «πρόοδος» να τρολάρει και να καρικατουρικοποιεί τον «φανταστικό αντίπαλο», έτσι έχει και δικαίωμα η «συντήρηση» να τρολάρει την «πρόοδο». Ο σύντρ Ερνέστο με τζίβα το μαλλί, να κάνει μπάφο στην Γαύδο, η τρελαμένη συντρ Ρόζα, φεμιναζί, να υστεριάζει απέναντι σε κάθε αρσενικό και να θεωρεί την βρεφοκτονία μία μορφή αντισύλληψης κ.λπ κ.λπ. Οι «άπλυτες ζαίες», οι «κουκουλοφόροι πλουσιοανάρχες» κ.λπ κ.λπ. Δεν τα έχετε διαβάσει αυτά;
Ότι αναρχικές ομάδες βρίσκονται στα μέτωπα της φωτιάς μας χαλάει ε; Αλλά ότι δεν ταιριάζει στο αφήγημά μας εξαφανίζεται. Και μένουν καρικατούρες και όχι πραγματικοί άνθρωποι.
Πατρίδα ή παρτούζα;
Η αρπαχτή διαπερνά κάθετα και οριζόντια την ελληνική κοινωνία. Με διάφορα ιδεοληπτικά προσχήματα και αφηγήματα. Η πολυδιάσπαση και ο «αναίμακτος – πλασματικός» ιντερνετικός εμφύλιος καλά κρατεί.
(Ο σύντρ Ερνέστο τελικά τα φτιάχνει με την κυρα-Κατίνα που κάνει γαμάτα κεφτεδάκια και ο κυρ-Παντελής ξεσαλώνει με την συντρ Ρόζα που ξέρει να κάνει άτιμο σεξ. Όλα καταλήγουν σε μία ανεπανάληπτη παρτούζα που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τον γονέα 1 και 2 και τρία και τέσσερα παιδιά).
Μια πατρίδα που αδυνατεί να αυτοπροστατευθεί, που δεν αντέχει τη σοβαρότητα, αλλά βαυκαλίζεται με τεράστια μεγάλα λόγια.
Η αλήθεια είναι πως πιο πολύ εκνευρίζομαι και απογοητεύομαι από την Ρόζα και τον Ερνέστο γιατί μαζί τους μεγάλωσα. Και αν όλα τα παραπάνω τα θεωρούν πως είναι «ίσες αποστάσεις» ή ότι αναπαράγουν την θεωρία των 2 άκρων, δεν πειράζει. Από σαχλαμάρες άλλο τίποτα. Απλά να πω πως δεν είναι στο κέντρο, είναι σε άλλη πίστα.
Φίλοι συντηρητικοί, ξέρετε καλά πως το σύστημα αυτό (που δεν είναι απλά καπιταλισμός, αλλά κάτι πιο σύνθετο, οπότε και αυτό το «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε» είναι ένα μάτσο ηλιθιόσκονης) καταργεί τις ανθρώπινες σχέσεις και πως είναι το πιο επικίνδυνο μόρφωμα. Γελάστε με την ήττα των αντιπάλων σας, αλλά ξέρετε πως η επανάσταση, δηλαδή η μεγάλη αλλαγή, γίνεται όλο και πιο αναγκαία. Επίσης ξέρετε πως αυτούς που έχετε απέναντί σας δεν θυμίζουν σε τίποτα τους «παλιούς εφιάλτες» του συστήματος.
Για το τέλος
1. Στην κρίσιμη στιγμή το «ποιος θα κάνει τι» δεν το ξέρεις. Αυτό έχει δείξει η πραγματική ιστορία. Οι καρικατούρες συνήθως δεν παίρνουν μέρος στα γεγονότα.
2. Προσωπικά αισθάνομαι μεγάλη αγάπη και εκτίμηση για τον μέσο άνθρωπο (ανθρωπάκο με την έννοια του οικείου) που μοχθεί να τα φέρει βόλτα, στέκεται στις δύσκολες στιγμές με αντιφάσεις και σιωπά. Αλλά μιλάει όταν έχει κάτι να πει και όταν σφίξουν τα γάλατα.
3. Αγαπημένα μου ονόματα είναι ο Τάκης και η Ελένη.
Το επόμενο ψευδώνυμο θα είναι κυρ-Τσε Παντελης (πρωην Α.Μ.)
για περισσότερα κείμενα
https://ipolizei.gr/author/alexis-mitsotakis/
