Όλοι μας λίγο ή πολύ έχουμε υποψιαστεί πως οι φίλοι μας μπορεί να μας κρατάνε πίσω. Έτσι είναι ο Έλληνας – περιγράφει τον εαυτό του (στον εαυτό του) ως πρωτοπόρο και τους γύρω του ως ελαφρώς κατώτερους ή λιγότερο εξελιγμένους… Οι φίλοι μου έχουν κολλήματα που εγώ δεν έχω, ζηλεύουν (μα φυσικά!), κομπλάρουν, διστάζουν και γενικά μου ρουφάνε ενέργεια, ω εμένα, που στέκομαι τόσο ψηλά… Όμως είμαι ψυχοπονιάρης κι έχω περάσει τόσα μαζί τους, άσε που δεν τους γύρισα και ποτέ τα δανεικά (κι αγύριστα) που τους έχω φάει οπότε θα τους κρατήσω… άλλωστε πως θα επιβεβαιώνω διαρκώς το πόσο cool είμαι εγώ; Οπότε οι Κομπλεξικοί Φίλοι καταλήγουν σαν τους «βάρβαρους» του Καβάφη, δηλαδή απολύτως αναγκαίοι. Αποτελούν μια κάποια λύση ρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε;
Και σκέψου έπειτα να μην ήτανε Κομπλεξικοί αλλά ακομπλεξάριστοι και πρωτοπόροι! Τι δουλειά έχεις εσύ μετά μαζί τους; Μετά η δικιά τους άνεση θα μεγενθύνει και θα φωτίζει τα δικά σου κόμπλεξ – ξέχασέ το! Είναι τόσα αυτά που θες να κρύψεις που δε λέει. Μη το διατυμπανίζεις λοιπόν πως οι φίλοι σου είναι Κομπλεξικοί γιατί αν το μάθουν θα σου κόψουν την καλημέρα και μετά θα πρέπει να βρεις άλλους. Και ναι μεν ο τόπος είναι τίγκα στους Κομπλεξικούς αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Για να κολλήσουν μαζί σου πρέπει να είναι οι εξατομικευμένοι δικοί σου Κομπλεξικοί Φίλοι– δεν το `χεις καταλάβει ακόμα;
