Διασχίζοντας την Πατησίων προς πλατεία Αμερικής και ακολουθώντας τη συνηθισμένη πρωινή διαδρομή μου προς το γραφείο, παρατηρώ κάτι άσχημο.
Όχι μόνο οπτικά ή αισθητικά. Κυρίως πολιτισμικά. Το όμορφο νεοκλασικό κτίριο στο οποίο στεγάζεται η Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Σταυράκου υποφέρει από βανδαλισμό. Ένα γκράφιτι καλύπτει την εξωτερική ξύλινη πόρτα του κτιρίου για να αποδείξει την «ασχήμια» εκείνου που είχε τη φαεινή ιδέα να «δημιουργήσει». Δηλαδή, πόσο κάφρος παίζει να είσαι για να κάνεις τέτοια «μαγκιά»;
Τα γκράφιτι που καλύπτουν όμορφα σημεία της πόλης –τοίχους και κτίρια– δεν είναι τέχνη. Δεν πα να ‘ναι το μεγαλύτερο καλλιτέχνημα ή το πιο επαναστατικό σύνθημα του κόσμου. Δε πα να ‘ναι το κεφάλι της Μόνα Λίζα ίδιο όπως το έκανε ο Ντα Βίντσι. Ο βανδαλισμός παραμένει το ίδιο άσχημος, το ίδιο απάνθρωπος. Και δεν θεωρώ τους χαρακτηρισμούς αυτούς καθόλου σκληρούς. Γιατί όταν καταστρέφεις την αισθητική των κτιρίων, μαυρίζεις και την πόλη στην οποία ζεις. Γίνεσαι απολίτιστος, λιγότερο άνθρωπος.
Η πόλη είναι οι κάτοικοί της. Οι προσόψεις των κτιρίων είναι τα πρόσωπα των ανθρώπων. Θες να κυκλοφορείς με μουντζουρωμένο πρόσωπο; Όχι δα! Θέλεις να έχεις την καλύτερη μούρη, να βγαίνεις στο έξω κόσμο με τον καλύτερο εαυτό σου. Μπορείς να το κάνεις με το να σέβεσαι την πόλη σου.