28 του μήνα κλείνουν δύο χρόνια από τα Τέμπη. Ίσως σε μια άλλη χώρα θα είχαν βρεθεί οι υπαίτιοι, θα είχε αποδοθεί δικαιοσύνη. Λέω «ίσως» γιατί πάντα, και όχι μόνο στην Ελλάδα, υπάρχει ένα βαθύ σύστημα που τακτοποιεί καταστάσεις, μεθοδεύει αποκαλύψεις, αποκρύπτει πλευρές. Την τελευταία μέρα του Φλεβάρη η κοινωνία θα βρεθεί στις πλατείες. Και όσοι δεν πάνε θα αισθανθούν έναν κόμπο στον λαιμό. Εκτός ίσως από τα «υπόγεια» της Κυβέρνησης που θα απέχουν και θα καταγγείλουν μέσα από το διαδίκτυο το σχέδιο αποσταθεροποίησης.
Σε ένα προηγούμενο κείμενο στο site του ΗΠΖ με τίτλο Στα Τέμπη, κάτι γεννήθηκε ξανά, μία μέρα μετά τις μεγάλες συγκεντρώσεις για το ίδιο θέμα (27/01/2025), υπήρχε το παρακάτω απόσπασμα:
«Χθες δηλώθηκε μια κοινωνική διαθεσιμότητα, αυθόρμητη, από τη βάση της κοινωνίας και μια κριτική-κραυγή ενάντια συνολικά στην εξουσία και στο πολιτικό σύστημα. Είναι πολύ πιο βαθύ αυτό το σκίρτημα. Και πολύ πιο ελπιδοφόρο από το να μετριέται σε γκάλοπ και εκλογική στάση».
Οπότε.
Στα υπόγεια της κοινωνίας, αυτής της ρημαδοκοινωνίας που όλοι τις κουνάνε το δάχτυλο και την εμπαίζουν, κάτι κοχλάζει. Σαν το μάγμα της Σαντορίνης. Εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια θα δώσουν το παρών. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, οι αυτοαποκαλούμενες πρωτοπορίες, οι λογιών λογιών καουμπόηδες καλά θα κάνουν να σεβαστούν το «δεν έχω οξυγόνο» του λαού. Γιατί ο λαός και η χώρα δεν έχουν οξυγόνο. Και για να μεταφέρω ένα απόσπασμα ενός αγαπημένου μου ανθρώπου, του Ρούντι Ρινάλντι (από την εφημερίδα Δρόμος): «Δεν είναι μια απεργία για να καταγγελθεί το κέρδος, το κεφάλαιο, γενικά ο καπιταλισμός – γενικόλογα, άσφαιρα πυρά διευκόλυνσης μιας κυβέρνησης και ενός πολιτικού συστήματος που βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο».
Καθώς θα φεύγει ο Φλεβάρης λοιπόν, ίσως να αχνοφανεί και η άνοιξη.
Χρειαζόμαστε μια μεγάλη, μια ακόμα πιο μεγάλη αλλαγή.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Η Πόλη Ζει εκείνη τη μέρα θα συμμετέχει στις κινητοποιήσεις.
