Τα Χριστούγεννα είναι μαγεία δε λένε; Ε ορίστε.
Γιατί αν δεν είναι το φτάρνισμα μαγεία αγαπητοί και αγαπητές, τότε τι είναι;
Πάντως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο κόβιντ δεν μας αφήνει ποτέ να βαρεθούμε. Όσα κι αν διαβάσουμε, όσα κι αν συζητήσουμε, ό,τι κι αν σκεφτούμε πάντα θα υπάρχει χώρος για κάτι καινούριο. Μία έκπληξη. Σαν αυτή που μας έκανε φέτος τις γιορτές και ξαφνικά γέμισαν τα σπίτια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα μικροβιολογικά και τα κέντρα υγείας με θετικά τεστ όλων των ειδών. Τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα, όχι για τις καθιερωμένες ευχές, αλλά για τη νούμερο 1 δήλωση των γιορτών του 2021: «Θετικό». Και το κουτάκι των ημερήσιων κρουσμάτων στον covid19.gov να ξεχειλώνει μέρα με τη μέρα για να μας χωρέσει όλες και όλους. Και οι ελπίδες μας για ένα ομαδικό τραπέζι, μία ανταλλαγή δώρων όπως της πρέπει, ένα χορό βρε αδελφέ, να σκορπάνε όπως τα σταγονίδια από το αψού!
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα κάπως ένιωσα ότι, μετά τον αρχικό πανικό της πρώτης μέρας -γιατί εύκολα συνηθίζουμε βλέπεις ακόμη και τα κακώς κείμενα, άρχισε να επικρατεί μία ηρεμία που σταδιακά έγινε ένα μακρύ γέλιο απ’ αυτά που επίσης κολλάνε. Και άρχισαν όλοι να γελάνε. Με την κατάσταση; Με το αναπόδραστο της υπόθεσης; Ή με το γεγονός ότι όλοι στην ίδια μοίρα βρισκόμαστε και τουλάχιστον πρέπει να το απολαύσουμε για να μη μας φάει;
Αυτό που παρατήρησα λοιπόν και μου έκανε για ακόμη μία φορά θετική (τι άλλο εκτός από θετική, μέρες που ‘ναι) εντύπωση, είναι ότι πλέον, μετά από τόσα χρόνια που είμαστε θεατές σε αυτό το περίεργο και σκοτεινό έργο, έχουμε βρει τους τρόπους μας να προσέχουμε ο ένας την άλλη, να νοιαζόμαστε, να συμπάσχουμε ακόμη κι αν δεν μπορούμε να πλησιάσουμε. Και αυτό μάλλον είναι που τελικά αξίζει μέσα από κάθε αντίξοη συνθήκη, ακόμη και όταν είναι θανατερή: το να μπορούμε να την κοιτάμε κατάματα με ανθρωπιά και όταν βγούμε να έχουμε να λέμε ότι την περάσαμε χωρίς να μας αποκτηνώσει.