Και όταν αδειάσει το πιάτο, φας και την τελευταία μπουκιά –αφού πρώτα την έχεις σύρει εξ ολοκλήρου στο λάδι με νοτισμένα δάχτυλα–, τότε τι;
Δεν πεινάς; Ή μήπως ναι; Διότι αν δεν έχεις χορτάσει ακόμα, το ζήτημα περιπλέκεται και αποζητάς ένα συμπλήρωμα, το οποίο σχεδόν πάντα λειτουργεί επικουρικά, αλλά καθοριστικά. Συμπληρώνεις το ημιτελές – ή έτσι νομίζεις τουλάχιστον…
Και προσθέτεις, ενώ το σίγουρο είναι πώς θα έπρεπε να μάθεις να αφαιρείς… Βάζεις κομπάρσους στη μέρα σου –δεν τους περνάς από οντισιόν–, τους χαρίζεις απλόχερα την ευκαιρία να βρουν μια θέση στην άδεια καρέκλα, στο τραπέζι της αγαπημένης γωνίας στο ταβερνείο που συχνάζεις. Και γελάς, γελάς δυνατά για να σε πείσεις! και μια ανάγκη πέφτει στο σουπλά, μαζί με τα ψίχουλα και τον υγρό λεκέ από το παγωμένο ποτήρι. Βαυκαλίζεσαι ασύστολα, ξεδιάντροπα και συνειδητοποιημένα, ως γνήσιος επαγγελματίας!
Αυτό δεν το ξέρει ο απέναντι σου καθήμενος, ή μπορεί να το ξέρει και να ελπίζει πώς μπορεί να πέφτει έξω και να ζει το μεγάλο ρόλο της καριέρας του! Ούτε εσύ η ίδια όμως είσαι σίγουρη και έτσι τα ποντάρεις όλα στον Χάνσελ και στην Γκρέτελ που ταΐζεις, ενώ ξέρεις την προκαθορισμένη τους μοίρα και μπουκωμένη γελάς μαζί τους, μέχρι να φαγωθείτε, χορτάτοι γαρ.
Μετά του δίνεις το χέρι, πείθεις τον εαυτό σου πώς τον εμπιστεύτηκες, πώς είναι ο μοναδικός με το ξεχωριστό χάρισμα και άλλα τέτοια οικεία «που κυκλοφορούν ανάμεσά μας» και βγάζεις τα σκουλαρίκια στο κομοδίνο και το βρακί σου μέσα στο νεσεσέρ για λόγους υγιεινής… Προτιμάς να διαμελιστείς για να αποδράσεις – ενώ θα έπρεπε να είχες μάθει από τα Lego στο χαλί που χρόνια πάταγες ξυπόλητη τον σωστό τρόπο: Δεν αφαιρείς πρόσωπα από τη ζωή σου εύκολα, προτιμάς να προσθέτεις, να φορτώνεις την καρότσα της ψυχής σου, διότι το βάρος είναι ευκολότερο, νομίζεις… Και έτσι γινόμαστε πολλοί, κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου, δίχως την παραμικρή ειλικρίνεια να μας ενώνει, αλλά την ανάγκη να φτιάξουμε με λάσπη και σάλιο, από φιλιά υγρά και λίγο ιδρώτα που θα θυμόμαστε σαν την μεγάλη έξοδο!
Κουραφέξαλα, τρέχεις για να ξεφύγεις, όχι να ανταμώσεις.
Τα βιολιά στη σκηνή ακούγονται μόνο στα φιλμ, αυτά που ακούς είναι τα κορναρίσματα από το μποτιλιάρισμα και οι αναστεναγμοί καταπιεσμένων οργασμών, που επιτέλους διατυμπανίζουν στη λαϊκή την πραμάτεια τους.
Και τελικά αναρωτιέσαι: Πεινάς ακόμα;
Με σιγουριά σου λέω, πως η μόνη περίπτωση για να χορτάσεις, είναι «να μη φας!»
