Η ζωή είναι σαν ένας λευκός καμβάς ζωγραφικής. Δίνεται στον καθένα μας πρόθυμα και απλόχερα.
Περιποιημένος, άγραφος, καθαρός. Μας δίνεται μαζί με την οδηγία να τον κρατήσουμε αποστειρωμένο όπως τον παραλάβαμε, ώστε να τον δώσουμε στην ίδια καλή κατάσταση στον επόμενο. Μας δίνεται μαζί με την πεποίθηση πως η μόνη χρησιμότητά του είναι η μεταφορά του στον επόμενο. Εμείς όμως ως «σωστοί» άνθρωποι, υποκύπτουμε στον πειρασμό και αφηνόμαστε στο έλεος της φύσης μας, η οποία μας θέλει να κάνουμε λάθη.
Έτσι, ο καμβάς κάθε τόσο αποκτά και από ένα χρώμα που δεν είχε πριν και γραμμές και σχήματα και εικόνες και πιτσιλιές άτσαλες, ώσπου φτάνουμε να έχουμε στα χέρια μας πίνακες, θαυμαστούς και άξιους να κοσμούν τα σαλόνια αυτού του κόσμου.
Άξιους να προσφέρονται στον «επόμενο».
Άξιους να μπουν στη μεγάλη έκθεση του κόσμου με την επιγραφή «Ζήτω η πραγματική ζωή».