Η Άνοιξη και πώς να την αιχμαλωτίσετε

Αν έπρεπε να ζωγραφίσω την Άνοιξη, θα ‘φτιαχνα ένα «τρελλοκόριτσο με mini-jupe» να τρεχαλίζει ανέμελο ανά τας ρύμας και τας αγυιάς μιας πόλης.

Δεσποινάριο πανέμορφο, γελαστό που, άγνωστον πώς, στο ‘να χέρι ισορροπεί πανέρι γεμάτο λουλούδια, ενώ με το άλλο αφαιρεί πανωφόρια και σκουφιά από τους περαστικούς κι ανοίγει τα βουβά παραθυρόφυλλα του Χειμώνα. Χαμο-/χασκο-γελώντας διαρκώς!

«Στον δρόμο όλοι το κοιτούν», καθώς τα πρώτα φύλλα κι άνθη καμαρώνουν στα κλαδιά στο πέρασμά της, ο ήλιος φωτίζει το νέφος από πεταλούδες και μέλισσες γύρω απ’ τον φωτοστέφανο των μαλλιών της και, ξαφνικά, η πιτσιρίκα αρχίζει κάτι θεόρατους πήδους που την προσ-
γειώνουν εναλλάξ σε μπαλκόνια και ταράτσες ή τρυπώνει σε άχαρα κλιμακοστάσια κι αρχίζει να χτυπά επίμονα πόρτες και κουδούνια.

− Έφτασα! Η Άνοιξη είμαι! Ανοίξτε μου επιτέλους!!!

Εισέβαλε, θρονιάστηκε με όλον τον εξοπλισμό της στην καλή πολυθρόνα κι άρχισε την κριτική — και τη μουρμούρα.

− Ομιλείτε Ελληνικά; [άσχημα αρχίσαμε…] Αν όχι, το όνομά μου προέρχεται από το ρήμα «ανοίγω», το οποίο προέρχεται από… κ.λπ. Το «συλλήψατε ή να το επαναλήψω»; Ήρθα στην ώρα μου, αλλά πριν την ώρα μου θα φύγω, δυστυχώς — για εσάς! Πάμε, εντομάκια μου!

− Μα… το πρόγραμμα, η διαδοχή των Εποχών; Είναι αντιυπηρεσιακό…αντιδεοντολογικό!

− Διότι δεν πληροίτε τους όρους εγκατάστασής μου! Η τελευταία προϋποθέτει «άνοιγμα» ψυχής και πνεύματος — δεν διαθέτετε! Φεύγω, έχοντας «απολαύσει» τη ζοφερή εικόνα της κατήφειας στα μούτρα σας! Ύστερα από δυό χρόνια εγκλεισμού, τώρα που περισσότερο από ποτέ με χρειάζεστε, αποτυπώσατε τις μάσκες πάνω σας, τις ενσωματώσατε στο είναι σας! Ευτυχώς, γιατί κρύβουν τα αγέλαστα χείλη σας! «Την Άνοιξη, αν δεν την βρείς, την φτιάχνεις», «κάθε Μάρτη αρχίζει μια Άνοιξη», διατείνεστε και έργο… μηδέν εις το πηλίκον. Χαίρεται και περαστικά σας!

− Έχεις δει Το κηπάκι μας, καλή μου;

Κατεβαίνουμε και στρώνεται πρώτη στη δουλειά. Κλαδεύει, βοτανίζει, σκαλίζει, φυτεύει, μεταφυτεύει. Ακούραστη — σπέρνει, ποτίζει, λιπαίνει! Κάποτε κοντοστέκεται, ψαλιδίζει κάποια ξερά κλαράκια, ενώ προσφέρει συμβουλές για οικολογική καλλιέργεια λουλουδιών και κηπευτικών. Την παρατηρώ και διαπιστώνω πως κάτι σαν χαμόγελο έχει εγκατασταθεί στο πρόσωπό μου. Κάποτε τελειώνει και, με άλμα ακροβάτη, σκαλώνει στη μυγδαλιά που πρασίνισε.

− Εδώ μ’ αρέσει να μείνω! Τώρα, μάλιστα, που χαμογέλασες, ανοίγοντας την καρδιά σου στη Δημιουργία που εκπροσωπώ, σκέφτομαι να παρατείνω την παραμονή μου. Μετά από διετή Χειμώνα, έχετε δικαίωμα σε άλλη τόση Άνοιξη — απλή αριθμητική! Θα εισηγηθώ «αρμοδίως». Πέσ’ το και στους φίλους σου, θα χαρούν!