Κυκλοφορούν κάτι φωτεινά πλάσματα εκεί έξω που πιστεύουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα τους φερθούν καλά. Ανοίγουν την πόρτα της εισόδου στον άγνωστο που θέλει να μπει.
Περπατάνε πιστεύοντας ότι κανείς δε θα τους επιτεθεί. Χαμογελάνε όχι ακριβώς όπου λάχει, αλλά σε όλους. Το καταφέρνουν αυτό μέσα σ’ έναν κόσμο που βγάζει τους αισιόδοξους, τους τρυφερούς…στραβούς και αφελείς. Τους γελοιοποιεί, στην καλύτερη απλά τους κάνει πέρα. Υπάρχουν ακόμα όμως. Είναι εκείνοι που απαντούν σε όλα με αγάπη. Αδιαφορία οι γύρω; Αγάπη αυτοί. Φτύσιμο οι γύρω; Πιο πολλή αγάπη αυτοί. Κακία; Προσφορά. Εγώ νομίζω πως αυτοί είναι οι δυνατοί του κόσμου.
Ακούω νέους γονείς αλλά και φίλους μου που δεν έχουν ακόμα παιδιά, να λένε πως στα παιδιά πρέπει να μαθαίνεις από μικρή ηλικία ότι ο κόσμος είναι σκληρός, ότι το μεγάλο ψάρι το μικρό και πρέπει να είναι έτοιμα για «πόλεμο» για να μην τους πιάσουν κορόιδα. Έχω καλή πίστη και θα υποθέσω ότι οι προθέσεις τους είναι αγνές, ότι το κάνουν για να τα προστατέψουν. Αλλά σκεφτήκαμε ποτέ γιατί πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε σκληραγωγημένοι; Γιατί να είναι ανάγκη να σκληραγωγηθώ, αντί να φέρω εγώ τον κόσμο πιο κοντά στην ευθραυστότητά μου;
Ποιος ονόμασε την ευαισθησία ηλιθιότητα; Ποιος φοράει παράσημο το πόσο δύσκολα μπορεί να συγκινηθεί, να στεναχωρηθεί, να κάνει πίσω; Εγώ όταν βλέπω ανθρώπους σκληρούς, στρείδια, νιώθω πως ο κόσμος πρόλαβε και τους λύγισε, τους στέγνωσε. Η φύση μας είναι το κοντά και το μαζί. Όχι μόνο στους «δικούς μας», στους όμοιούς μας. Το «μαζί» γενικά. Το να ζούμε γνωρίζοντας πως όλοι είμαστε συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο. Δεν χρειάζομαι βιβλιογραφία για να το πω με σιγουριά, αλλά αυτό που διάβασα τις προάλλες αξίζει να το παραθέσω, νομίζω.
«Η κβαντική διεμπλοκή (αποκαλούμενη και κβαντικός εναγκαλισμός) είναι το φαινόμενο κατά το οποίο δύο σωματίδια ή ομάδες σωματιδίων που δημιουργούνται μαζί ή αλληλεπιδρούν συνενώνοντας τις κυματοσυναρτήσεις τους, μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν σταλεί το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και συμβεί κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία. Έτσι, φαίνεται είτε πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα, είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής. Η κβαντική διεμπλοκή είναι υπαρκτό φαινόμενο και παρατηρείται σε πειράματα, όχι μόνο στο μικρόκοσμο, αλλά και σε μεγαλύτερες κλίμακες.»
Μέσα μου ξέρω πως αυτό το 20% των ανθρώπων, οι αισιόδοξοι, οι καλοπροαίρετοι, οι ανοιχτοί στο νέο και στον νέο, τραβάνε στις πλάτες τους κι όλο το υπόλοιπο 80% που ζει με τη φιλοσοφία «καλύτερα να τους φάω, παρά να με φάνε, γιατί βρε ξες ποιος είμαι εγώ;». Τραβάνε μπροστά τον κόσμο με πράξεις καλοσύνης. Προσφέρουν λουλούδια σ’ αυτόν που έχει στρέψει την κάνη κατά πάνω τους. Λυπάμαι γιατί σκέφτομαι πόσα παιδιά μεγαλώνουν μ’ αυτό το «καλύτερα να τους φάω» και με τα χρόνια, λίγο λίγο, εδραιώνονται κάποιες συμπεριφορές και περνάνε ως δεδομένες στις επόμενες γενιές και έτσι θα χάσουμε μέσα τους τα πιο φωτεινά πλάσματα. Θα γίνουν αέρας, θα τα καταπιεί ο κόσμος. Δε θα έχουν χώρο να σταθούν.
Τους εύθραυστους, τους ευαίσθητους και τα μάτια σας, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ.
