Πάλι το φετινό καλοκαίρι, οι φωτιές μας έπνιξαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κυριολεκτικά για όσους έχασαν τα σπίτια, τις περιουσίες, τη φύση γύρω τους (ούτε μπορώ να φανταστώ πώς είναι να μπαίνεις στη θέση τους), μεταφορικά για εμάς που «εντός των τειχών» των πόλεων δεν φανταζόμαστε τι σημαίνει όλο το παραπάνω, αλλά το μυαλό και η φαντασία μας σίγουρα το διογκώνει.
Αρνούμουν να γράψω κάτι για τις φωτιές – βλέπετε πολλές φορές δεν έχω τη διάθεση να γράφω για τα αυτονόητα ή τα κατ’ εμέ αυτονόητα, όσο λάθος κι αν είναι αυτό. Να μιλήσω για τις ίδιες τις φωτιές; Τις καταστροφές; Τους ανθρώπους; Τα ζώα; Τα δέντρα; Τις πολιτικές ευθύνες (που όλοι σπεύδουν να αποδώσουν –και φυσικά πρέπει να αποδοθούν– ενώ δεν είναι ώρα);
Χθες, βλέποντας το βίντεο με την πτώση και την έκρηξη του καναντέρ, έκανα τρεις σκέψεις, που δεν ξέρω αν θα προσδώσουν κάτι στο διάλογο και σίγουρα δε θα ανακουφίσουν τις οικογένειες των δύο πιλότων.
Θυσία σε ποιο βωμό;
Γνωρίζω πολύ καλά ότι το να επιλέγεις να κάνεις αυτή τη δουλειά ενέχει κινδύνους. Συναινείς ότι μπαίνεις σε μια κατάσταση κινδύνου καθημερινά. Εκτιμώ και θαυμάζω βαθύτατα το αίσθημα ευθύνης και προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Όταν έχεις όμως ένα κράτος που δεν προσφέρει καν την πιθανότητα να σωθείς σε κατάσταση ανάγκης, πόση προδοσία μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτό; Διαβάζουμε για καναντέρ «μουσειακά», για έλλειψη προσωπικού που οδηγεί σε πολύωρες πτήσεις σε συνθήκες φωτιάς (και κατά βάθος δε χρειάζεται να το διαβάσουμε, είναι κοινό μυστικό). Είναι λες και κατά τύχη δε θρηνούμε περισσότερα θύματα. Κι έχω βαρεθεί κάθε καλοκαίρι να έχουμε φωτιές και κάθε καλοκαίρι ο εκάστοτε υπεύθυνος να λέει με ύφος ηττοπάθειας ή έπαρσης, ανάλογα την περίπτωση, ότι έχουμε αυτά τα μέσα με αυτά θα πορευτούμε. Αυτή η αντιμετώπιση με εξαγριώνει και φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη.
BBC vs ΕΡΤ και τα άλλα παιδιά
Όταν το BBC κόβει το βίντεο με την πτώση γράφοντας «ακολουθούν σκληρές εικόνες», τα δικά μας τα λαγωνικά αναπαράγουν εμμονικά (σε σημείο που φτάνει στην ηδονοβλεψία) τη στιγμή της σύγκρουσης. Μήπως κάτι ξέρει το BBC; Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τη διαχείριση της εικόνας στην εποχή της εικόνας; Μήπως δεν έχετε καταλάβει ότι υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά ταράζονται βλέποντας τέτοια πράγματα; Να μην συζητήσω πάλι για τις οικογένειες που πρέπει να βλέπουν uncensored και επαναληπτικά τον τρόπο με τον οποίο έχασαν τα παιδιά τους. Ειλικρινά, ζητάμε έλεος. Πότε γίναμε τόσο αναίσθητοι και τόσο απάνθρωποι;
Εργαλειοποίηση θανάτων, άλλο ένα δείγμα χοντροπετσιάς
Εδώ και πολύ καιρό, ό,τι κι αν συμβαίνει ερμηνεύεται και εργαλειοποιείται ανάλογα με το αφήγημα του καθενός. Είναι ήδη σοβαρό αυτό, αλλά φανταστείτε πόσο πιο πολύ σοβαρεύει όταν μιλάμε για θανάτους ανθρώπων, που έχουν αφήσει πίσω οικογένειες και φίλους διαλυμένους. Ειλικρινά βαρέθηκα να σας βλέπω να σκυλιάζετε στα σόσιαλ, να σας ακούω να προσπαθείτε να επιβάλλετε την άποψή σας σε άλλους, να χρησιμοποιείτε τα πάντα καθώς σας βολεύει ή να στεναχωριέστε για τρεις ημέρες και μετά να το ξεχνάτε. Ειλικρινά, υπάρχουν ώρες που πρέπει να μην μιλάμε, αλλά και να μην ξεχνάμε.
Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στις οικογένειες και τους οικείους των θυμάτων. Στεκόμαστε δίπλα και βοηθάμε εμπράκτως όσους βιώνουν την καταστροφή της φωτιάς.
