Ο Κώστας είναι Φυσικός και κάνει σχήματα σε πίνακες φροντιστηρίων. Η Έλενα είναι μαθήτρια τρίτης Λυκείου και παρακολουθεί τα σχήματα του Κώστα. Όταν ο Κώστας βγαίνει από την αίθουσα, η Έλενα -ελκύεται από τα σχήματα- ανεβαίνει στον πίνακα και κάνει πάνω σε αυτό ένα εξαιρετικό σκίτσο που τροποποιεί το σχήμα και δημιουργεί κάτι νέο. Το βλέπω στο fb του Κώστα, και πια δημιουργούνται 6 σχήματα-σκίτσα πάνω σε συγκεκριμένες έννοιες και ορισμούς. Το ζήτημα είναι τώρα που κολλάει ο Γκαίτε… και οι “εκλεκτικές συγγένειες”.

Με το εξαιρετικό του μυθιστόρημα «ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ» ανιχνεύει αυτήν την εφαρμογή στις σχέσεις ενός παντρεμένου ζευγαριού, μιας νεαρής συγγενούς και ενός οικογενειακού φίλου και πως αυτές τροποποιούνται με βάση την ερωτική έλξη. Αυτά που γεννιούνται σε επίπεδο συναισθημάτων, χαρακτήρα αλλά τελικά πάνω στις ίδιες τις ζωές των ηρώων είναι τελείως νέες καταστάσεις.
Και τώρα η σύνθεση. Ο Κώστας σχεδιάζει την ορμή. Η Έλενα παρεμβαίνει σε αυτό και δίνει μια άλλη διάσταση. Αλλά προχωράμε και λίγο παρακάτω. Είναι σωστό αυτό που υποστήριζε ο Γερμανός πολυπράγμων; Ισχύει στις μέρες μας ή πια η κοινωνία έχει ξεφύγει και κάνει τα δικά της; Τι είναι η ορμή σαν ορισμός και τι αλήθεια στην κοινωνία;

Εντάξει, σε ένα σαλόνι διδάσκουμε χημεία, φιλοσοφία, κοινωνιολογία! Τι άλλο πια;

Εκλεκτική συγγένεια στην επιστήμη της Χημείας είναι φυσικοχημική έλξη ορισμένων χημικών ουσιών προς άλλες. Έτσι δημιουργούνται οι αντιδράσεις, προκύπτουν νέες ενώσεις. Ο Γκαίτε γνώστης και τέτοιων πεδίων υποστηρίζει πως ότι συμβαίνει στην φύση συμβαίνει και στις ανθρώπινες κοινωνίες.

1. Νόμος Hooke

Ο νόμος του Hooke διατυπώνεται ως εξής: «Οι ελαστικές παραμορφώσεις είναι ανάλογες με τις δυνάμεις που τις προκάλεσαν».

Ο νόμος αυτός μάλλον είναι ξεπερασμένος στην κοινωνία. Οι παραμορφώσεις δεν είναι ανάλογες με τις δυνάμεις που τις προκάλεσαν. Λες κάτι και ο συνομιλητής σου το δραματοποιεί, το εκτινάσσει, το κάνει Χολιγουντιανή υπερπαραγωγή. Μία μικρή διαφωνία γίνεται αιτία για γενικευμένη σύρραξη. Αλλά και αντίστροφα, τα χώνεις σε κάποιον, θεωρείς ότι τον έχεις τσακίσει, εξασκείς την δύναμη της λογικής, των επιχειρημάτων σου. Ο απέναντι σε κοιτά σαν αγελάδα στον Γάγγη και απαντά ξέπνοα. “Γνώμη σου”, και συνεχίζει να κάνει το ίδιο.

2. Ορμή

Έτσι ορίζουμε την ορμή p ενός σώματος ως το φυσικό μέγεθος που η τιμή του εξαρτάται από τη μάζα και την ταχύτητα του σώματος.

Και εδώ έχουμε ψιλοπροβληματάκια στην εφαρμογή του νόμου. Μάζα έχουμε. Ταχύτητα έχουμε και μάλιστα πολύ. Ορμή δεν έχουμε! Γιατί η ορμή προϋποθέτει να υπάρχει συγκεκριμένη κατεύθυνση που η μάζα θα κινείται με μία ταχύτητα. Στις μέρες μας οι επιλογές είναι αλλοπρόσαλλες, αλληλοαναιρούμενες και χαοτικές. Την μία μέρα υποστηρίζεις αυτό, την άλλη το αντίθετό του. Με αποτέλεσμα να υπάρχει μία συσσωρευμένη κούραση, να ξεθεώνεσαι αλλά να μην αποκτάς ορμή.

3. Έργο δύναμης F

Το έργο ως φυσικό μέγεθος εκφράζει την ενέργεια που μεταφέρεται από ένα σώμα σε ένα άλλο ή που μετατρέπεται από μια μορφή σε μια άλλη.

Εδώ μάλλον έχουμε ισοπαλία. Διχαζόμαστε. Οι μισοί αποκομμένοι δεν μεταφέρουν ενέργεια, δεν έχουν ενέργεια, δεν θέλουν να δεχτούν ενέργεια. Οι άλλοι μισοί ψάχνουν αγωνιωδώς να μεταφέρουν την ενέργειά τους σε άλλους. Το έργο που παράγεται δεν είναι μικρό αλλά ποιος το χρησιμοποιεί;

4. Ελεύθερη πτώση

Ελεύθερη πτώση είναι η ευθύγραμμη ομαλά επιταχυνόμενη κίνηση ενός σώματος όταν το αφήσουμε να πέσει από κάποιο ύψος και η μόνη δύναμη που ενεργεί σ’ αυτό είναι το βάρος του, το οποίο θεωρείται σταθερό.

Εδώ βρισκόμαστε πολύ κοντά! Ο νόμος της βαρύτητας φαίνεται να ισχύει! Ελεύθερη πτώση! Κάθε πέρυσι και καλύτερα. Το βάρος μιας κατάστασης μας οδηγεί σε πτώση η οποία είναι όλο και επιταχυνόμενη, όλο και πιο κάτω. Πολλοί σκέφτονται “καλύτερα να πέφτω συνεχώς, να μην υπάρχει πάτος στο βαρέλι γιατί η σύγκρουση πονά”. Την πτώση την συνηθίζεις, την σύγκρουση την απεύχεσαι… Επίσης ας σχολιάσουμε πως στον νόμο όπως και στην κοινωνία δεν υπάρχουν άλλες δυνάμεις που ενεργούν αντιθετικά προς την πτώση, παρά μόνο το βάρος σου…

5. 1ος κανόνας Kirrchoff

Δηλαδή, το άθροισμα των εντάσεων των ρευμάτων, που «εισέρχονται» σ’ ένα κόμβο, ισούται με το άθροισμα των εντάσεων των ρευμάτων, που «εξέρχονται» απ’ αυτόν.

Ισχύει! Αν η κοινωνία είναι κόμβος όλη η εισερχόμενη ένταση που δέχεται από μικρές και μεγάλες καθημερινές ιστορίες εξέρχεται. Έτσι καταλήγουμε στο “αυτό που δίνεις αυτό θα πάρεις” στο τέλος της ημέρας.. Και ανεξάρτητα της δικής σου ιστορίας στο τέλος υπάρχει ένας μέσος όρος που μπορεί να μην σου αρέσει αλλά υπάρχει!

Ευχαριστώ τον Κώστα και την Ελένη που έπαιξαν με το θέμα. Και βέβαια ευχαριστώ τον Γκαίτε και τον φίλο που μου έκανε δώρο το συγκεκριμένο βιβλίο πριν δεκάδες χρόνια.