Κάποιος, πριν δεκάδες χρόνια, είχε πει πως σε έναν πόλεμο το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια. Η προπαγάνδα, η ψευδής είδηση, η σκηνοθετημένη «αλήθεια». Όλα αυτά υπήρχαν εδώ και αιώνες.
Τώρα όμως, οι δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία, η στελέχωση υπηρεσιών που απασχολούνται «δημιουργικά, επιστημονικά και ευφάνταστα» με όλα τα παραπάνω, η δυνατότητα διασποράς της «κατασκευής» σε δισεκατομμύρια χρήστες, έχει φέρει μια νέα πραγματικότητα. Το φέικ μάς κλείνει το μάτι και όχι απλά μας εγκλωβίζει στα δίχτυα του αλλά και ακυρώνει το «μη φέικ». Το παλιό κλασικό παραμύθι «Ο Πέτρος και ο λύκος» σε πλανητική εφαρμογή και διάσταση. Οπότε.
Μόλις τώρα διαβάζω σε ιστότοπους τα «απόρρητα σχέδια» της Χαμάς, βλέπω φωτογραφίες με χάρτες και οδηγίες για «να σκοτώνουν παιδιά» κ.λπ. Η άποψή μου για την (όποια) Χαμάς δεν βασίζεται σε κάτι τέτοια, γιατί έχω φάει αμάσητο τον έρμο Κορμοράνο βουτηγμένο στο Πετρέλαιο, τα χημικά που έριξε ο Σαντάμ και εκατοντάδες άλλα τέτοια. Την ίδια ώρα, βλέπω ένα βίντεο από τα Κατεχόμενα με μια κηδεία ενός δωδεκάχρονου Παλαιστίνιου, που όταν χτυπούν οι σειρήνες, ανοίγει το φέρετρο και αρχίζει να τρέχει για να σωθεί. Την ίδια ώρα, ξέρω πως χιλιάδες παιδιά έχουν εξαερωθεί από τις βόμβες των Ισραηλινών.
Θα ξαναγυρίσουμε, ελπίζω, στην εποχή του λόγου, του κειμένου, της άποψης, των επιχειρημάτων. Τα οποία δεν θα έχουν ανάγκη καμία φωτογραφία και βίντεο για να ορθώσουν το ανάστημά τους σε μια συζήτηση. Αυτή η εποχή «των χιλίων λέξεων» είναι πιο ικανή να προσεγγίζει την αλήθεια και αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Μόνο που αυτό προϋποθέτει μελέτη, διάβασμα, κριτική σκέψη, ικανότητα να ακούς και πνευματικό μόχθο. Αλλιώς, ραντεβού στα «ιντερνετικά γουναράδικα».
Υ.Γ. Όταν έχεις μυρίσει το θάνατο, όταν έχεις αγγίξει το αίμα του παιδιού σου, όταν είσαι «εκεί», ερμηνεύονται μέχρι και δικαιολογούνται οριακές συμπεριφορές. Αλλά εμείς που είμαστε «εδώ», που το πιο βάρβαρο που μας έχει συμβεί είναι να μας παίρνουν μία θέση πάρκινγκ, να αποκλειόμαστε δύο ώρες από τα χιόνια και άλλα τέτοια, να είμαστε πιο έξαλλοι από αυτούς που βιώνουν τον θάνατο, να το κοιτάξουμε, ναι; Γιατί όταν το «εκεί» έρθει «εδώ», θα ζήσουμε στιγμές ανεπανάληπτες.
