Το 2010, μια παρέα νέων ανθρώπων αποφάσισε να βγάλει ένα περιοδικό για το κοινωνικό και πολιτικό νόημα των σπορ, την εμπειρία του γηπέδου, την οπαδική κουλτούρα και τον κόσμο της κερκίδας. Και το ονόμασαν Humba! Το…humba ξεκίνησε από τους οπαδούς της Mainz στα μέσα του 1990.
Από τότε, σε κάθε γήπεδο (όχι μόνο στο ποδόσφαιρο), εκτελείται η τελετουργία του humba με μικρές παραλλαγές, αλλά η κεντρική ιδέα είναι ίδια: οι παίκτες και οι οπαδοί κάθονται κάτω, μετά χοροπηδούν και τραγουδούν όλοι μαζί. Το humba δε σημαίνει κάτι, συμβολίζει όμως κάτι πολύ σημαντικό: πως οι οπαδοί –ούτε οι παίκτες, ούτε οι προπονητές, ούτε οι παράγοντες– είναι τα πιο σημαντικά μέλη ενός αθλητικού συλλόγου. Σε ένα ζοφερό τοπίο για όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, τον αθλητισμό το Humba προσπάθησε να καταθέσει άποψη. Διαφορετική, εναλλακτική, αλλά άποψη. Και τα κατάφερε. Δέκα χρόνια μετά, το περιοδικό είναι σημείο αναφοράς για όσους από εμάς θέλουμε ένα διαφορετικό αθλητισμό, μια διαφορετική οπαδική κουλτούρα, μια πολύχρωμη κερκίδα!
Δέκα χρόνια Humba λοιπόν και τα παιδιά γράφουν στο διπλό επετειακο τεύχος:
“Δύο χιλιάδες δέκα – δύο χιλιάδες είκοσι. Δέκα χρόνια. Το δέκα το καλό. Δέκα στιγμές. Δέκα ομάδες. Δέκα τραγούδια. Δέκα εμπειρίες. Δέκα γεγονότα. Δέκα ποδοσφαιριστές. Δέκα αθλητές. Δέκα αναμνήσεις. Δέκα μονομαχίες. Δέκα στιγμιότυπα. Δέκα ξεβρακώματα. Δέκα δεκάρια. Δέκα απίστευτες και όμως αληθινές στιγμές. Δέκα και άλλα δέκα βιβλία. Δέκα πρόσωπα. Δέκα ταινίες. Δέκα σχέδια. Δέκα, και άλλες δέκα, και άλλες δέκα φωτογραφίες. Όλα δέκα.
Στο διπλό επετειακό μας τεύχος ετοιμάσαμε ένα ειδικό, ας πούμε, αφιέρωμα. Προτρέψαμε φίλους και συνεργάτες, σταθερούς και μη, γραφιάδες και μη, να μας κάνουν δώρο τα γραπτά τους, τα σχέδιά τους, τις φωτογραφίες τους. Τι καλύτερο δώρο γενεθλίων! Τι καλύτερο δώρο συμπλήρωσης δέκα χρόνων! Δεν βάλαμε κανέναν περιορισμό, «πόσες λέξεις;» «no limits, αυτή τη φορά!». Για αυτό κάποια κείμενα ίσως σας φανούν… τεράστια. Ε, τεράστιο είναι και το περιοδικό, σπέσιαλ, εορταστικό! Εξάλλου, έχετε μπροστά σας ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Μέχρι το τέλος του, δεν μπορεί, θα το έχετε ολοκληρώσει…”
